تا رمضان سال بعد طول بكشد ، قضاى روزه‌هائى را كه نگرفته بر او واجب نيست و بايد براى هر روز يك مد طعام يعنى گندم يا جو يا نان و مانند اينها به فقير بدهد ، ولى اگر بواسطه عذر ديگرى مثلا براى مسافرت روزه نگرفته باشد ، و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند ، روزه‌هائى را كه نگرفته بايد قضا كند ، و احتياط واجب آنست كه براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد .
( مسأله 1713 ) : اگر بواسطه مرضى روزه رمضان را نگيرد ، و بعد از رمضان مرض او بر طرف شود ، ولى عذر ديگرى پيدا كند كه نتواند تا رمضان بعد قضاى روزه را بگيرد ، بايد روزه‌هائى را كه نگرفته قضا نمايد ، و نيز اگر در ماه رمضان غير از مرض عذر ديگرى داشته باشد ، و بعد از رمضان آن عذر بر طرف شود ، و تا رمضان سال بعد بواسطه مرض نتواند روزه بگيرد ، روزه‌هائى را كه نگرفته بايد قضا كند و بنابر احتياط واجب براى هر روز يك مد طعام نيز به فقير بدهد .
( مسأله 1714 ) : اگر در ماه رمضان بواسطه عذرى روزه نگيرد ، و بعد از رمضان عذر او بر طرف شود ، و تا رمضان آينده عمدا قضاى روزه را نگيرد ، بايد روزه را قضا كند و براى هر روز يك مد طعام هم به فقير بدهد .
( مسأله 1715 ) : اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقتى تنگ شود ، و در تنگى وقت عذر پيدا كند ، بايد قضا را بگيرد ، و بنابر احتياط براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد ، و همچنين است ، اگر بعد از بر طرف شدن عذر تصميم داشته باشد كه روزه‌هاى خود را قضا كند ، ولى پيش از آن كه قضا نمايد در تنگى وقت عذر پيدا كند .
( مسأله 1716 ) : اگر مرض انسان چند سال طول بكشد ، بعد از آن كه خوب شد ، بايد قضاى رمضان آخر را بگيرد ، و براى هر روز از سالهاى پيش يك مد طعام به فقير بدهد .

352