داشته ، كه مثلا دو ركعت خوانده يا سه ركعت ، و بنا را بر سه گذاشته ، ولى نداند كه گمانش به خواندن سه ركعت بوده ، يا هر دو طرف در نظر او مساوى بوده ، لازم نيست نماز احتياط را بخواند .
( مسأله 1215 ) : اگر بعد از ايستادن شك كند كه دو سجده را بجا آورده يا نه ، و در همان موقع يكى از شكهائى كه اگر بعد از تمام شدن دو سجده اتفاق بيفتد صحيح مىباشد ، براى او پيش آيد ، مثلا شك كند كه دو ركعت خوانده يا سه ركعت ، چنانچه بدستور آن شك عمل كند نمازش صحيح است ، ولى اگر موقعى كه تشهد مىخواند يكى از آن شكها اتفاق بيفتد ، چنانچه بر فرض علم به آنكه دو سجده را آورده بايد بنا مىگذاشت بر اين كه در ركعتى است كه تشهد ندارد ، نمازش باطل است ، همچون مثالى كه گذشت ، و گرنه نمازش صحيح است ، مثل اين كه شك كند دو ركعت خوانده يا چهار ركعت .
( مسأله 1216 ) : اگر پيش از آن كه مشغول تشهد شود ، يا پيش از ايستادن - در ركعتهائى كه تشهد ندارد - شك كند كه يك يا دو سجده را بجا آورده يا نه ، و در همان موقع يكى از شكهائى كه بعد از تمام شدن دو سجده صحيح است ، برايش پيش آيد نمازش باطل است .
( مسأله 1217 ) : اگر موقعى كه ايستاده بين سه و چهار يا بين سه و چهار و پنج شك كند ، و يادش بيايد كه يك يا دو سجده از ركعت پيش را بجا نياورده نمازش باطل است .
( مسأله 1218 ) : اگر شك او از بين برود ، و شك ديگرى برايش پيش آيد ، مثلا اول شك كند كه دو ركعت خوانده يا سه ركعت ، بعد شك كند كه سه ركعت خوانده يا چهار ركعت ، بايد بدستور شك دوم عمل نمايد .
( مسأله 1219 ) : اگر بعد از نماز شك كند كه در حال نماز مثلا بين دو و چهار شك كرده ، يا بين سه و چهار ، مىتواند بدستور هر دو شك عمل كند ،

263