و بايستى بدستورى كه گفته شد عمل نمايد . بلكه اگر وقت نماز وسعت هم داشته باشد احتياط مستحب آنست كه نماز را نشكند و بدستورى كه گفته شد عمل نمايد .
( مسأله 1210 ) اگر يكى از شكهائى كه نماز احتياط براى آنها واجب است در نماز پيش آيد ، چنانچه انسان نماز را تمام كند ، احتياط مستحب آنست كه نماز احتياط را بخواند ، و بدون خواندن نماز احتياط ، نماز را از سر نگيرد ، و اگر پيش از انجام كارى كه نماز را باطل مىكند نماز را از سر بگيرد ، نماز دومش هم بنابر احتياط باطل است ، ولى اگر بعد از انجام كارى كه نماز را باطل مىكند ، مشغول نماز شود ، نماز دومش صحيح است .
( مسأله 1211 ) : وقتى يكى از شكهاى باطل براى انسان پيش آيد ، و بداند كه اگر به حالت بعدى منتقل شود براى او يقين يا گمان پيدا مىشود ، در صورتى كه شك باطل او در دو ركعت اول نماز باشد ، جائز نيست با حالت شك نماز را ادامه دهد ، مثلا اگر در حال ايستادن شك كند كه يك ركعت خوانده يا بيشتر و بداند كه اگر به ركوع رود به يك طرف يقين يا گمان پيدا مىكند جائز نيست با اين حال ركوع كند ، و اما در بقيه شكهاى باطل ظاهرا مىتواند نماز را ادامه دهد تا يقين يا گمان براى او پيدا شود .
( مسأله 1212 ) : اگر اول گمانش به يك طرف بيشتر باشد ، بعد دو طرف در نظر او مساوى شود ، بايد بدستور شك عمل نمايد . و اگر اول دو طرف در نظر او مساوى باشد و به طرفى كه وظيفه او است بنا بگذارد ، بعد گمانش به طرف ديگر برود ، بايد همان طرف را بگيرد و نماز را تمام كند .
( مسأله 1213 ) : كسى كه نمىداند گمانش به يك طرف بيشتر است ، يا هر دو طرف در نظر او مساوى است ، بايد بدستور شك عمل كند .
( مسأله 1214 ) : اگر بعد از نماز بداند كه در بين نماز حال ترديدى

262