اول : آن كه در بين نماز يكى از شرطهاى آن از بين برود ، مثلا در بين نماز بفهمد لباسش كه ساتر است غصبى است .
دوم : آن كه در بين نماز عمدا يا سهوا يا از روى ناچارى ، چيزى كه وضو يا غسل را باطل مىكند پيش آيد ، مثلا بول از او بيرون آيد ، هر چند - بنابر احتياط - پيش آمدن آن پس از تمام شدن سجده آخر نماز از روى سهو يا ناچارى باشد ، ولى كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند ، اگر در بين نماز بول يا غائط از او خارج شود ، چنانچه بدستورى كه در احكام وضو صفحه ( ( 51 ) ) گفته شد ، رفتار نمايد نمازش باطل نمىشود ، و نيز اگر در بين نماز از زن مستحاضه خون خارج شود ، در صورتى كه بدستور استحاضه رفتار كرده باشد نمازش صحيح است .
( مسأله 1136 ) : كسى كه بى اختيار خوابش برده ، اگر نداند كه در بين نماز خوابش برده ، يا بعد از آن لازم نيست نمازش را دوباره بخواند ، به شرط آن كه بداند آنچه از نماز بجا آورده باندازه‌اى كه عرفا آن را نماز بگويند بوده است .
( مسأله 1137 ) : اگر بداند به اختيار خودش خوابيده و شك كند كه بعد از نماز بوده ، يا در بين نماز يادش رفته كه مشغول نماز است و خوابيده نمازش با شرطى كه در مسأله پيش گفته شد صحيح است .
( مسأله 1138 ) : اگر در حال سجده از خواب بيدار شود و شك كند كه در سجده آخر نماز است ، يا در سجده شكر ، چنانچه بداند كه بىاختيار خوابش برده ، بايد آن نماز را دوباره بخواند ، و اگر بداند به اختيار خودش خوابيده و احتمال دهد كه از روى غفلت در سجده نماز خوابيده نمازش صحيح است .
( سوم ) از مبطلات نماز آنست كه دستها را به قصد خضوع و ادب روى

243