مانند جوراب و عرقچين نجس باشد . و احكام اين چهار صورت مفصلا در مسائل بعد گفته مىشود .
( مسأله 857 ) : اگر در بدن يا لباس نمازگزار ، خون زخم يا جراحت يا دمل باشد ، تا وقتى كه زخم يا جراحت يا دمل خوب نشده است مىتواند با آن خون نماز بخواند و هم چنين است اگر چركى كه با خون بيرون آمده يا دوائى كه روى زخم گذاشته‌اند و نجس شده در بدن يا لباس او باشد .
( مسأله 858 ) : اگر خون بريدگى و زخمى كه به زودى خوب مىشود و شستن آن آسان است ، در بدن يا لباس نمازگزار باشد ، نماز او باطل است .
( مسأله 859 ) : اگر جائى از بدن يا لباس كه با زخم فاصله دارد ، به رطوبت زخم نجس شود ، جايز نيست با آن نماز بخواند . ولى اگر مقدارى از بدن يا لباس كه معمولا به رطوبت زخم آلوده مىشود ، به رطوبت آن نجس شود نماز خواندن با آن مانعى ندارد .
( مسأله 860 ) : اگر از بواسير كه دانه‌هاى آن بيرون نباشد يا زخمى كه توى دهان و بينى و مانند اينها است ، خونى به بدن يا لباس برسد ، ظاهر اين است كه مىتواند با آن نماز بخواند . و اما خون بواسيرى كه دانه‌هاى آن بيرون است بدون اشكال نماز خواندن با آن جائز است .
( مسأله 861 ) : كسى كه بدنش زخم است ، اگر در بدن يا لباس خود خونى كه بيشتر از درهم است ببيند و نداند از زخم است يا خون ديگر ، احتياط واجب آنست كه با آن نماز نخواند .
( مسأله 862 ) : اگر چند زخم در بدن باشد و بطورى نزديك هم باشند كه يك زخم حساب شود ، تا وقتى همه خوب نشده‌اند نماز خواندن با خون آنها اشكال ندارد . ولى اگر بقدرى از هم دور باشند كه هر كدام يك زخم حساب شود ، هر كدام كه خوب شد ، بايد براى نماز بدن و لباس را از خون آن

187