احكام حواله دادن ( مسأله 2298 ) : اگر انسان طلبكار خود را حواله بدهد كه طلب خود را از ديگرى بگيرد و طلبكار قبول نمايد ، بعد از آن كه حواله با شرائطى كه بعدا گفته مىشود درست شد ، كسى كه به او حواله شده بدهكار مىشود ، و ديگر طلبكار نمىتواند طلبى را كه دارد از بدهكار اولى مطالبه نمايد .
( مسأله 2299 ) : بدهكار و طلبكار و كسى كه بر او حواله مىشود بايد بالغ و عاقل باشند و كسى آنها را مجبور نكرده باشد و نيز بايد سفيه نباشند ، يعنى مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف نكند . و معتبر است نيز بدهكار و طلبكار مفلس نباشند بلى اگر حواله بر شخص برئ باشد ، حواله دهنده اگر چه مفلس باشد اشكال ندارد .
( مسأله 2300 ) : حواله دادن بر كسى كه بدهكار نيست ، در صورتى كه او قبول نكند صحيح نيست و نيز اگر انسان بخواهد به كسى كه جنسى بدهكار است ، جنس ديگر حواله دهد مثلا به كسى كه و بدهكار است گندم حواله دهد ، تا او قبول نكند حواله صحيح نيست بلكه در تمام موارد حواله بايد كسى كه بر او حواله مىشود قبول كند و اگر نه حواله بنابر اظهر صحيح نيست .
( مسأله 2301 ) : موقعى كه انسان حواله مىدهد بايد بدهكار باشد پس اگر بخواهد از كسى قرض كند ، تا وقتى از او قرض نكرده نمىتواند او را به كسى حواله دهد كه آنچه را بعدا قرض مىدهد از آن كس بگيرد .
( مسأله 2302 ) : جنس و مقدار حواله بايد در واقع معين باشد ، پس اگر مثلا ده من گندم و ده تومان پول به يك نفر بدهكار باشد و به او بگويد يكى از

478