مسائل كلامى مربوط به قضا و قدر را ممنوع مى كند . مى توان تصور كرد كه متن ابن طاووس نيز مربوط به چنين مسايلى بوده است .
14 . كتاب غياث سلطان الورى لسكان الثرى ذريعه 16 / 73 ش 366 .
فتح الابواب 182 ، فلاح السائل 127 / 119 ، 144 / 133 ، 156 / 144 ، الاجازات 18 / 40 ، 42 ، كشف المحجة 138 ، اللهوف 20 - 21 / 25 ، فرج المهموم 42 - 43 .
ابن طاووس در اجازات مى گويد : اين تأليف مربوط به قضاى نماز ميت است و مىافزايد كتاب داراى موادى است كه فكر نمى كند در كتاب ديگرى وجود داشته باشد .
وى مى گويد : كه كتاب داراى اطلاعاتى درباره كلينى و كتاب كافى اوست . به موارد زير اشاره شده است : : فلاح 127 / 119 : درباره اهميت انجام نماز در وقت آن ، فلاح 144 / 133 : معناى باطنى اذان ، فرج المهموم : درباره صحت احكامى كه بر اخبار آحاد مبتنى است ، كشف : درباره انجام نماز براى ميت . مطلب نقل شده در لهوف ، بيان طريق مؤلف به امالي ابن بابويه است . و نقلى كه در فلاح 156 / 144 آمده داراى نقلهايى از مطالبى است كه طوسى در فهرست درباره ابن بابويه آورده است .
ابن طاووس در " اجازات 18 / 42 " اين كتاب را تنها اثر فقهى خود مى داند .
همانطور كه گذشت ، وى بعدا حداقل يك اثر فقهى ديگر با عنوان " المضايقة " نوشت . به دليل مشابهتى كه ميان موضوع اين دو كتاب است ، گاه با هم اشتباه مى شود . عبارتى از المضايقة ( 36 - 39 / 348 - 353 ) به نقل از " فوائد المدنية " استر آبادى در جنة الماوى نوري طبرسي آمده ( در بحار 53 / 208 - 213 ) و در آنجا وانمود شده كه اين عبارت از غياث مى باشد . بر عكس افندي عبارتى از غياث را به عنوان قطعه‌اى از مضايقه آورده است ( نك‌ : - › كتاب المنسك ) . همينطور آقا بزرگ گاه بين دو كتاب خلط مى كند : ( نك‌ :
- › كتاب الامالى [ الناطق بالحق ] ، › كتاب النقض على من اظهر الخلاف ) . تركيبى از دو عنوان نيز ثبت شده است . چند نسخه از غياث باقى مانده كه هيچكدام آنها در

65