باشم ، نعمان بن بشير دوستدار عافيت بود و سلامت خود را مغتنم مىشمرد .
مسلم بن سعيد حضرمى و عمارة بن عقبة كه هر دو جاسوس يزيد در كوفه بودند براى او نامه نوشتند و او را از آمدن مسلم بن عقيل به كوفه آگاه كردند و نوشتند كه او براى دعوت مردم به بيعت با امام حسين ( ع ) به كوفه آمده است و دلهاى مردم را بر تو تباه كرده است و اگر نيازى به حكومت دارى كسى را بفرست كه به اجراى فرمان تو قيام كند و با دشمن تو رفتارى كند كه خودت خواهى كرد ، كه نعمان بشير ناتوان است يا تظاهر به ناتوانى مىكند .
چون اين نامه به يزيد رسيد دستور داد فرمان حكومت كوفه را براى عبيد الله بن زياد نوشتند و باو دستور داد به كوفه رود و مسلم بن عقيل را با دقت و مراقبت تعقيب كند تا بر او پيروز شود و او را بكشد يا از كوفه و بصره تبعيد كند ، يزيد نامه را به مسلم بن عمرو باهلى پدر قتيبة بن مسلم [ 296 ] داد و گفت شتابان حركت كند ، مسلم خود را به بصره رساند و نامه را به عبيد الله بن زياد تسليم كرد .
امام حسين ( ع ) هم براى شيعيان خود در بصره نامه اى نوشت و آنرا همراه يكى از غلامان خود بنام سلمان به بصره فرستاد و متن آن چنين بود .
« بسم الله الرحمن الرحيم ، از حسين بن على به مالك بن مسمع و احنف بن قيس و منذر بن جارود و مسعود بن عمرو و قيس بن هيثم ، سلام بر شما ، همانا من شما را به زنده كردن آثار و نشانه هاى حق و نابود كردن بدعتها فرامىخوانم و اگر بپذيريد به راههاى هدايت رهنمون خواهيد شد ، و السلام » .
چون اين نامه بايشان رسيد همگى آنرا پوشيده داشتند غير از منذر بن جارود كه دخترش هند همسر عبيد الله بن زياد بود ، او پيش عبيد الله رفت و از نامه و آنچه در آن نوشته شده بود او را آگاه ساخت ، عبيد الله بن زياد دستور داد فرستاده امام حسين ( ع ) را پيدا كنند كه او را گرفتند و آوردند و گردن زدند .
عبيد الله بن زياد پس از آن به مسجد بزرگ بصره آمد و مردم براى شنيدن سخنان او جمع شدند او برخاست و گفت ، قبيله قاره با رقيب خود كه بر آن

296 - قتيبه متولد 49 درگذشته 96 هجرى از امراى بزرگ امويان ( مروانيان ) حاكم رى و خراسان : براى اطلاع بيشتر از شرح حال او ، ر . ك ، طبرى ، كامل ، نهاية الارب ذيل حكومت مروان و عبد الملك و سليمان و در همين كتاب در فصلهاى آينده . ( م )

280