شاميان مكر و حيله است و چون شما چيزى جز حكميت را نپذيرفتيد با آنان شرط كردم كه بايد آنچه را قرآن زنده كرده است زنده كنند و آنچه را قرآن از ميان برداشته است از ميان بردارند ، آنان با كتاب خدا مخالفت كردند و سنت پيامبر را ناديده گرفتند و به هواى دل خود عمل كردند و ما حكم آنان را دور انداختيم و ما بر همان حال نخستين خود هستيم ، در اين سرگردانى به كجا مىرويد و از كجا آمده‌ايد ؟ » .
گفتند ما هنگامى كه به برگزيدن داوران رضايت داديم كافر شديم و اكنون از آن گناه بسوى خدا توبه كرديم ، اگر تو هم همانگونه كه ما توبه كرديم توبه كنى ما همراه تو خواهيم بود و گر نه ما به شما اعلان جنگ مىدهيم .
على ( ع ) فرمود مىگوييد خودم گواهى كفر خودم را بدهم ؟ در آن صورت گمراهم و از هدايتشدگان نيستم .
آنگاه فرمود مردى از شما كه مورد رضا و اعتمادتان باشد پيش من آيد و او و من گفتگو كنيم و اگر حجت بر من تمام شد براى شما اقرار به گناه و در پيشگاه خداوند توبه مىكنم و اگر حجت بر شما تمام شد از كسى كه بازگشت شما بسوى اوست بترسيد .
خوارج به عبد الله بن كواء كه از بزرگان ايشان بود گفتند پيش او برو و محاجه كن ابن كواء نزد آن حضرت آمد و على ( ع ) خطاب به خوارج فرمود آيا باين راضى هستيد ؟ گفتند آرى ، فرمود خدايا گواه باش و تو بسنده تر گواهى .
على ( ع ) فرمود اى پسر كواء پس از اينكه به حكومت من بر خود راضى شديد و همراه من جنگ كرديد و فرمانبردار بوديد چه چيز شما را بر من خشمگين ساخته است ؟ چرا روز جنگ جمل از من بيزارى نجستيد ؟
ابن كواء گفت در آنجا موضوع حكميت مطرح نبود ، على ( ع ) فرمود اى پسر كواء آيا من هدايت شده ترم يا رسول خدا ( ص ) ؟ ابن كواء گفت حتما رسول خدا ، على فرمود اين گفتار خداوند عز و جل را نشنيده اى كه مىفرمايد .
« پس بگو بياييد پسران ما و پسران شما و زنان ما و زنان شما و خود ما و خود شما را فراخوانيم و مباهله كنيم » [ 273 ] آيا خداوند ترديدى داشت كه مسيحيان

273 - بخشى از آيه 54 سوره سوم آل عمران . ( م )

254