عروة بن ورد [ 180 ] چنين مىگويد .
« عمرو و نبهان به خوبى مىدانند كه چون ديگران پشت به جنگ كنند من سوار كار پشتيبان هستم .
و هنگامى كه دشمن حمله مىآورد من برابر ايشان همچون شيرژيان بيشه زار پايدارى مىكنم .
براى مردم قادسيه در حالى كه نشان بر خود بسته بودم پايدارى كردم و كسى چون من هر گاه هماورد پايدارى نكند پايدارم .
چنان ايشان را با نيزه زدم كه پراكنده شدند و چنان شمشير بر آنان زدم كه از راهى كه آمده بودند بازگشتند .
پدر و پدر بزرگم مرا چنين سفارش كرده بودند من هم چنين سفارش مىكنم و در آن كوتاهى نمىكنم .
پروردگار خود را ستايش مىكنم كه مرا به دين خود هدايت فرمود و من تا هر گاه زنده باشم در راه خدا مىكوشم و او را سپاسگزارم » .
قيس بن هبيره هم چنين سروده است .
« سواران را كه همچون شيران نگهبان بودند از سرزمين صنعاء در حالى كه همگان پوشيده از سلاح بودند به وادى القرى و سرزمين قبيله كلب و يرموك و شام آوردم .
هنگامى كه از سرزمين روم برمىگشتيم اسبها چنان لاغر شده بودند كه چون هلال بنظر مىرسيدند .
پس از يك ماه به قادسيه رسيديم در حالى كه ساقهاى اسبها خونآلوده بود .
آنجا با لشكرهاى كسرى و فرزندان مرزبانان بزرگ به جنگ پرداختيم .
هنگامى كه ديدم اسبها به تكاپو افتادند آهنگ رسيدن به جايگاه فرمانده بزرگ كردم .

180 - عروة بن ورد يا عروة الصعاليك شاعر دوره جاهلى است و اسلام را درك نكرده است ، زركلى در الاعلام مرگ او را حدود سى سال پيش از هجرت مىداند در اغانى ص 73 ج 3 دار الثقافة و در الشعر و الشعراء اشاره يى به اين شعر او نشده است و احتمالا ابو حنيفه دينورى اشتباه كرده است و شعر از شاعر ديگرى است كه عروة بن زيد است و در پاورقى چند صفحه بعد در مورد او توضيح داده شده است . ( م )

159