است بسيار طولانى به عنوان «روز قيامت» شمرده شده است.

از پاره‌اى از آيات قرآن استفاده مى‌شود كه روز رستاخيز و محاسبه اعمال مردم، پنجاه هزار سال طول مى‌كشد.

{{صورتی:ب-}} در متن كتب لغت نيز مى‌خوانيم كه «يوم» گاهى به مقدار زمان ميان طلوع و غروب آفتاب گفته مى‌شود و گاهى به مدتى از زمان، هر مقدار بوده باشد.

{{صورتی:ج-}} در روايات و سخنان پيشوايان دينى نيز كلمه «يوم» به معناى دوران بسيار آمده است، امير مؤمنان على عليه السلام در «نهج البلاغه» مى‌فرمايد:{{صورتی: الدَّهْرُ يَوْمَانِ يَوْمٌ لَكَ وَ يَوْمٌ عَلَيْكَ‌}} «دنيا براى تو دو روز است، روزى به سود تو است و روزى به زيان تو».

در تفسير «برهان» ذيل همين آيه از تفسير «على بن ابراهيم» نيز مى‌خوانيم كه امام فرمود:{{صورتی: فِى سِتَّةِ أَيَّامٍ يَعْنِى فِى سِتَّةِ أَوْقاتٍ‌}} «شش روز، يعنى شش وقت و دوران».

{{صورتی:د-}} در گفتگوهاى روزمره و اشعار شعرا در زبان‌هاى مختلف كلمه «يوم» و معادل آن نيز، به معناى دوران زياد ديده مى‌شود، مثلًا مى‌گوئيم: كره زمين يك روز گداخته و سوزان بود و روز ديگر سرد شد و آثار حيات در آن آشكار گرديد، در حالى كه دوران گداختگى زمين به ميلياردها سال بالغ مى‌شود.

يا اين كه مى‌گوئيم: يك روز{{صورتی: «بنى‌اميّه»}} خلافت اسلام را غصب كردند، و روز ديگر{{صورتی: «بنى‌عباس»،}} در حالى كه دوران خلافت هر يك بر ده‌ها سال بالغ مى‌گردد.

شعر ظريف و پر معنايى از{{صورتی: «كليم كاشانى»}} داريم كه شاهد روشنى براى بحث ما است آنجا كه مى‌گويد:

'''يوم التلاق:'''

{{(آیه):لِيُنْذِرَ يَوْمَ التَّلاقِ}}

{{صورتی:«تلاق»}} از مادّه‌{{صورتی: «لِقاء»}} است و{{صورتی: «يوم التلاق»}} از نام‌هاى قيامت است. [2]

'''يوم التّناد:'''

{{(آیه):عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنَادِ}}

{{صورتی:«تناد»}} از مادّه‌{{صورتی: «نِدّ»}} است و مشهور و معروف در ميان مفسران، اين است كه‌{{صورتی: «يوم التّناد»}} از اسامى قيامت است، و هر يك براى نام‌گذارى قيامت به اين نام توجيهى ذكر كرده، كه با هم شباهت زيادى دارند. [3]

[1]سوره اعراف: 54؛[https://lib.eshia.ir/27575/6/248/%%% مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج6، ص248.].

[2]سوره غافر: 15؛[https://lib.eshia.ir/27575/20/71/يوم التلاق مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج20، ص71.]

[3]سوره غافر: 32؛[https://lib.eshia.ir/27575/20/109/يوم التّناد مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج20، ص109.]