نام کتاب : لغات در تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 580
«سرزمين مرتفع» گرفته شده است، بدين
جهت كه سرزمينهاى مرتفع از اطراف خود جدا هستند. و از آنجا كه جلسات سرّى و سخنان
درگوشى از اطرافيان جدا مىشود، به آن{{صورتی:
«نجوا»}} گفتهاند.
بعضى معتقدند: همه اينها از مادّه{{صورتی:
«نجات»}} به معناى «رهايى» گرفته شده است؛ زيرا يك نقطه
مرتفع از هجوم سيلاب در امان است، و يك مجلس سرّى يا سخن درگوشى از اطلاع ديگران
بركنار مىباشد. [1]
'''نِجىّ:'''
{{(آیه):مِنْهُ خَلَصُوا
نَجِيّاً}}
{{صورتی:«نِجىّ»}} از مادّه{{صورتی: «مناجات»}} در اصل از{{صورتی: «نجوه»}} به معناى سرزمين مرتفع گرفته شده.
و{{صورتی: «نَجِىّ»}} به معناى{{صورتی: «مناجى»،}} كسى است كه:
با ديگرى نجوا (سخن درگوشى) دارد، از آيه سوره{{صورتی: «مريم»}} فهميده مىشود خداوند نخست، موسى عليه السلام
را از فاصله دورى صدا زد و بعد كه نزديك شد با او به نجوا پرداخت (ناگفته پيداست
كه خداوند نه زبانى دارد و نه مكانى، بلكه ايجاد امواج صوتى در فضا مىكند و با
بندهاى همچون موسى سخن مىگويد). [2]
'''نُحاس:'''
{{(آیه):مِّن نَّارٍ وَ
نُحاسٌ}}
{{صورتی:«نُحاس»}} از مادّه{{صورتی: «نَحْس»}} به معناى دود (و يا شعلههاى قرمز رنگ و دودآلود آتش) است كه به رنگ مس، در
مىآيد، بعضى نيز آن را به معناى «مس مذاب» تفسير كردهاند كه، ظاهراً هيچ تناسبى
با آيه مورد بحث ندارد؛ زيرا سخن از موجودى در ميان است كه انسان را در قيامت
احاطه كند و از فرار از دادگاه عدل الهى بازدارد. [3]
'''نَحْب:'''
{{(آیه):مَّن قَضَى
نَحْبَهُ}}
{{صورتی:«نَحْب»}} (بر وزن عهد) به معناى عهد و نذر و پيمان است، و گاه، به معناى مرگ، يا خطر،
يا سرعت سير، و يا گريه با صداى بلند نيز آمده. [4]
'''نَحس:'''
{{(آیه):يَوْمِ نَحْسٍ
مُّسْتَمِرٍّ}}
{{صورتی:«نَحس»}} در اصل به معناى سرخى شديدى است كه گاه در افق ظاهر مىشود، همچون، شعله آتش
بى دودى كه عرب آن را{{صورتی: «نحاس»}} مىگويد، سپس اين واژه به هر چيز شوم در مقابل{{صورتی: «سعد»}} اطلاق شده است
(دقت كنيد). [5]