نقل شده (مجمع البيان، ذيل آيات مورد بحث).

و اين كه بعضى آن را به دو پستان مادر كه برآمدگى سينه‌ها است! تفسير كرده‌اند بسيار بعيد است، ضمناً تعبير به‌{{صورتی: «نَجْد»}} در مورد خير به خاطر عظمت آن است و در مورد شرّ از باب تغليب است. [1]

'''نَجَس:'''

{{(آیه):إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ}}

{{صورتی:«نَجَس»}} (بر وزن هوس) معناى مصدرى دارد، و به عنوان تأكيد و مبالغه به معناى وصفى نيز به كار مى‌رود.

«راغب» در كتاب «مفردات» درباره معناى اين كلمه مى‌گويد: «نَجاسَت» و «نَجَس» به معناى هر گونه پليدى است و آن بر دو گونه است: يك نوع پليدى حسّى، و ديگرى پليدى باطنى است.

و «طبرسى» در «مجمع البيان» مى‌گويد: به هر چيزى كه طبع انسان از آن متنفر است «نَجَس» گفته مى‌شود.

به همين دليل، اين واژه در موارد زيادى به كار مى‌رود كه مفهوم آن يعنى نجاست و آلودگى ظاهرى هم وجود ندارد، مثلًا:

دردهايى را كه بيمار در درمان مى‌پذيرد، عرب «نَجَس» مى‌گويد. اشخاص پست و شرور با اين كلمه توصيف مى‌شوند. پيرى و فرسودگى بدن را نيز «نَجَس» مى‌نامند.

از اينجا روشن مى‌شود كه با توجّه به آيه فوق به تنهايى نمى‌توان قضاوت كرد كه اطلاق كلمه «نَجَس» بر مشركان به اين خاطر است كه جسم آنها آلوده است، همانند آلوده بودن خون، بول و شراب. و يا به خاطر اين كه عقيده بت‌پرستى يك نوع آلودگى درونى دارد. [2]

'''نَجْم:'''

{{(آیه):وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ}}

{{صورتی:«نَجْم»}} گاه، به معناى ستاره مى‌آيد، و گاه، به معناى گياه بدون ساقه، و در اينجا به قرينه «شَجَر» (درخت)، منظور معناى دوم يعنى گياه بدون ساقه است.

اصولًا اين واژه، در اصل به معناى طلوع است، و اگر به اين گياه «نجم» مى‌گويند، به خاطر آن است كه، از زمين سر بر مى‌آورد، و اگر به ستاره، «نجم» گفته مى‌شود نيز به خاطر طلوع آن است. [3]

'''نجوا:'''

{{(آیه):كَثيرٍ مِّنْ نَجْواهُمْ}}

{{صورتی:«نجوا»}} تنها به معناى سخنان درگوشى نيست، بلكه هر گونه جلسات سرّى و مخفيانه را نيز شامل مى‌شود؛ زيرا در اصل، از مادّه‌{{صورتی: «نجوة»}} (بر وزن دفعة) به معناى‌

[1]سوره بلد: 10؛[https://lib.eshia.ir/27575/27/29/نجوا مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج27، ص29.]

[2]سوره توبه: 28؛[https://lib.eshia.ir/27575/7/413/نَجَس مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج7، ص413.]

[3]سوره رحمن: 6؛[https://lib.eshia.ir/27575/23/113/نَجْم مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج23، ص113.]