نام کتاب : لغات در تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 550
'''مَلَأ:'''
{{(آیه):أَ لَمْ تَرَ
إِلَى الْمَلَإِ}}
{{صورتی:«مَلَأ»}} معمولًا به جمعيتى گفته مىشود كه عقيده واحدى براى خود انتخاب كردهاند و
اجتماع و شكوه ظاهرى آنها چشمها را پر مىكند؛ زيرا مادّه اصلى اين لغت به معناى
«پر كردن» است، و در قرآن مجيد اين تعبير بيشتر در مورد جمعيتهاى خودخواه و
خودكامهاى كه ظاهرى آراسته، و باطنى آلوده دارند، و صحنههاى مختلف اجتماع را با
وجود خود پر مىكنند، اطلاق شده است.
و معمولًا در آياتى از قبيل آيات مورد بحث (سوره يونس)، به معناى دار و دسته و
اطرافيان و مشاوران مىآيد.
و اگر مىبينيم تنها سخن از بعثت «موسى» عليه السلام به سوى «فرعون» و «مَلأ»
به ميان آمده، در حالى كه «موسى» عليه السلام مبعوث به همه فرعونيان و
«بنىاسرائيل» بود؛ به خاطر آن است كه: نبض جامعهها در دست هيئتهاى حاكمه و دارو
دسته آنها است، و آنان هستند كه امتها را فاسد مىكنند، بنابراين هر برنامه
اصلاحى و انقلابى، اول بايد آنها را هدفگيرى كند.
در سوره{{صورتی: «ص»}}، «ملأ»
اشاره به اشراف و سرشناسان «قريش» است كه به سراغ «ابوطالب» رفتند و بعد از بيرون
آمدن از آن مجلس، به يكديگر و يا به پيروان خود مىگفتند: دست از بتها برنداريد، و
معبودهايتان را محكم بچسبيد.
{{صورتی:«مَلَاء»}} اشراف از خود راضى هستند كه همه جا مستضعفان را به مسخره مىگيرند، آنها را
موجوداتى پست و در خور تحقير مىپندارند؛ چرا كه زر و زور ندارند، نه تنها آنها را
مسخره مىكنند، كه افكارشان- هر قدر بلند باشد- و مكتبشان- هر اندازه ريشهدار- و
اعمالشان- هر چند كاملًا حساب شده- به پندار آنها در خور تحقيرند، و به همين دليل،
پند و اندرز، هشدار و اعلام خطر در آنها اثر نمىكند، تنها تازيانههاى عذاب
دردناك الهى بايد بر پشت آنها نواخته شود. [1]
'''ملأ اعلى:'''
{{(آیه):إِلَى الْمَلَإِ
الأَعْلَى}}
{{صورتی:«ملأ اعلى»}} به معناى فرشتگان عالم بالا است؛ زيرا «ملأ» در اصل به جماعت و گروهى گفته
مىشود كه: بر نظر واحدى اتفاق دارند، و چشم ديگران را با اين هماهنگى و وحدت پر
مىكنند، و اشراف و اعيان و اطرافيان مراكز قدرت را نيز «ملأ» مىگويند؛ زيرا كه
وضع ظاهرى آنها