«قصّه» مى‌گويند.

همچنين مجازاتى كه پشت سر جنايت انجام مى‌گردد، «قصاص» گفته مى‌شود. و به قيچى‌{{صورتی: «مِقَصّ»}} مى‌گويند، چون موها را پشت سر هم قطع مى‌كند.

و نيز جستجوى درباره چيزى را «قَصّ» (بر وزن مَسّ) مى‌گويند؛ زيرا شخص جستجوگر حوادث را پشت سر هم تعقيب و دنبال مى‌كند. [1]

'''فواحش:'''

{{(آیه):لا تَقْرَبُوا الْفَواحِشَ}}

{{صورتی:«فَواحِش»}} از مادّه‌{{صورتی: «فَحْش- فَحشاء»}} جمع‌{{صورتی: «فاحشه»}} به معناى خصوص اعمالى است كه فوق‌العاده زشت و ناپسند است، نه همه گناهان، و شايد تأكيد روى اين مطلب كه خواه پنهان باشد يا آشكار، از اين جهت است كه عرب‌هاى جاهلى، عمل زشت منافى عفت را اگر پنهانى انجام مى‌شد، مجاز مى‌شمردند، و تنها در صورتى كه آشكار بود، ممنوع مى‌دانستند.

ذكر اين تعبير بعد از «كبائر» در سوره‌{{صورتی: «شورى‌»،}} به اصطلاح از قبيل ذكر خاص بعد از عام مى‌باشد، و در حقيقت، بعد از بيان اجتناب مؤمنان راستين از همه گناهان كبيره، روى گناهان زشت و ننگين، تكيه بيشترى شده است تا اهميت آن را آشكار سازد. [2]

'''فَواق:'''

{{(آیه):مّا لَها مِنْ فَواقٍ}}

{{صورتی:«فَواق»}} از مادّه‌{{صورتی: «فَوق»}} (بر وزن رواق) به طورى كه بسيارى از اهل لغت و تفسير گفته‌اند، در اصل به معناى‌{{صورتی: «فاصله‌اى است در ميان دو مرتبه دوشيدن شير، از پستان»؛}} زيرا هنگامى كه شير به طور كامل دوشيده شود، كمى بايد صبر كرد تا مجدداً شير در پستان جمع شود.

و بعضى، آن را به معناى فاصله ميان باز كردن انگشتان و بستن آن به هنگام دوشيدن شير، مى‌دانند. و از آنجا كه پستان، بعد از دوشيدن شير در استراحت فرو مى‌رود، گاه اين كلمه در معناى آرامش و استراحت نيز به كار رفته است. و نيز از آنجا كه، اين فاصله، براى بازگشت شير به پستان است اين تعبير به معناى بازگشت و رجوع نيز آمده، و از همين جهت، بهبودى مريض را «افاقه» مى‌گويند؛ چرا كه سلامت و تندرستى باز مى‌گردد، و نيز به هوش آمدن مست، و عاقل شدن ديوانه را به خاطر بازگشت هوش و عقل به آنها «افاقه» مى‌گويند.

بعضى از ارباب لغت ميان «فَواق» (به فتح)

[1]سوره اعراف: 7؛[https://lib.eshia.ir/27575/6/113/فَواق مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج6، ص113.]

[2]سوره انعام: 151؛ اعراف، آيه 33 ؛[https://lib.eshia.ir/27575/6/50/فواحش مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج6، ص50.]؛سوره شورى‌: 37؛[https://lib.eshia.ir/27575/20/484/فواحش مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج20، ص484.]