نام کتاب : لغات در تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 397
آن باقى مىماند.
و اين تعبير به عنوان كنايه از هر چيزى كه ضايع مىشود و بيهوده از دست
مىرود، استعمال مىشود؛ و در سوره{{صورتی: «أعلى»}} به معناى گياهان خشكيده و درهم ريخته است. [1]
'''غَد:'''
{{(آیه):غَداً مَّنِ
الْكَذَّابُ الأَشِرُ}}
تعبير به{{صورتی: «غَد»}} (فردا) از مادّه{{صورتی: «غُدْوَة- غَداة»}} اشاره به قيامت است چرا كه با توجّه به مقياس عمر دنيا به
سرعت فرا مىرسد، و ذكر آن به صورت نكره، براى اهميت آن است. [2]
'''غَداء:'''
{{(آیه):قالَ لِفَتاهُ
ءَاتِنَا غَدآءَنَا}}
{{صورتی:«غَداء»}} به غذايى گفته مىشود كه در آغاز روز يا وسط روز، مىخورند (صبحانه يا نهار)
ولى از تعبيراتى كه در كتب لغت آمده است، چنين استفاده مىشود كه در زمانهاى
گذشته{{صورتی: «غداء»}} را تنها به غذايى مىگفتند كه در آغاز روز مىخوردند (زيرا از «غُدْوَه»
گرفته شده كه به معناى آغاز روز است) در حالى كه در عربى امروز، «غداء» و «تغدى»
به معناى «نهار و نهار خوردن» است. [3]
'''غَدَق:'''
{{(آیه):لَأَسْقَيْنَاهُمْ
مآءً غَدَقاً}}
{{صورتی:«غَدَق»}} (بر وزن شفق) به معناى آب فراوان است. [4]
'''غُدُوّ:'''
{{(آیه):بِالْغُدُوِّ وَ
الآْصالِ}}
{{صورتی:«غُدُوّ»}} از مادّه{{صورتی: «غُدْوَة»}} جمع{{صورتی: «غداة»}} به معناى اول روز است و گاهى به معناى مصدرى نيز استعمال شده است.
{{صورتی:«غُدُوّ»}} (بر وزن عُلُوّ) به معناى طرف صبح است، ولى، از قرائن بر مىآيد كه در سوره{{صورتی: «سبأ»،}} «غُدُوّ» به
معناى نيمه اول روز است؛ و مفهوم آيه اين است كه سليمان عليه السلام از صبح تا به
ظهر، با اين مركب راهوار، به اندازه يك ماه مسافران آن زمان راه مىرفت و نيمه دوم
روز، نيز به همين مقدار راه مىپيمود. [5]
'''غَرابِيب:'''
{{(آیه):وَ غَرابيبُ
سُودٌ}}
{{صورتی:«غَرابِيب»}} از مادّه{{صورتی: «غَرْب»}} جمع{{صورتی: «غِرْبيب»}} (بر وزن كبريت) به معناى سياه پر رنگ است، و اين كه عرب به كلاغ «غراب» مىگويد،
نيز از همين جهت است. [6]
[1]سوره مؤمنون: 41؛[https://lib.eshia.ir/27575/14/262/%%% مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج14، ص262.]؛سوره أعلى: 5؛[https://lib.eshia.ir/27575/26/402/%%% مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج26، ص402.]