نام کتاب : لغات در تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 251
ايمان و اخلاص، به همه اينها{{صورتی: «رزق»}} گفته مىشود، و آنها كه مفهوم اين كلمه را محدود به
جنبههاى مادى مىكنند، توجّه دقيق به موارد استعمال آن ندارند، و از آنجا كه
بخشنده تمام مواهب در حقيقت خدا است، «رازق» و «رزّاق» به معناى حقيقى، تنها بر او
اطلاق مىشود. [1]
'''رزق كريم:'''
{{(آیه):لَها رِزْقاً
كَريماً}}
{{صورتی:«رزق كريم»}} معناى گستردهاى دارد كه تمام مواهب معنوى و مادى را در بر مىگيرد، و تفسير
آن به بهشت، به خاطر آن است كه، بهشت كانون همه اين مواهب است. [2]
'''رسالات:'''
{{(آیه):مِنَ اللَّهِ وَ
رِسالاتِهِ}}
بعضى گفتهاند كه{{صورتی: «رسالات»}} اشاره به بيان فروع دين است و بعضى{{صورتی: «رسالات»}} را به معناى اجراى دستورات الهى دانستهاند. [3]
'''رسول:'''
{{(آیه):يَتَّبِعُونَ
الرَّسُولَ}}
{{صورتی:«رسول»}} كسى است كه علاوه بر مقام نبوت، مأمور به دعوت و تبليغ به سوى آئين خدا و
ايستادگى در اين مسير مىباشد.
در حقيقت «رسالت» مقامى است بالاتر از نبوت، بنابراين در معناى رسالت، نبوت هم
افتاده است؛ ولى چون آيه 157 سوره{{صورتی: «اعراف»}} در مقام تشريح، توضيح و تفصيل پيامبر صلى الله عليه و آله
است، آن دو را مستقلًا ذكر كرده.
در واقع آنچه به طور سربسته در مفهوم رسول افتاده، به صورت مستقل و روشن به
عنوان تجزيه و تحليل صفات او ذكر شده است.
{{صورتی:«رسول»}} در اصل، به معناى كسى است كه مأموريت و رسالتى بر عهده او گذارده شده، تا آن
را ابلاغ كند، اما از نظر تعبيرات قرآنى، و لسان روايات، بعضى معتقدند: «رسول» كسى
است كه، صاحب آئين و مأمور ابلاغ باشد، يعنى وحى الهى را دريافت كند و به مردم
ابلاغ نمايد. به تعبير ديگر، «رسول» همانند طبيبى است سيار، و به تعبيرى كه على
عليه السلام در «نهج البلاغه» درباره پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله فرموده:
«طَبِيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ». او به همه جا مىرود، به شهرها، روستاها، كوه و دشت
و بيابان تا بيماران را پيدا كند و به مداواى آنها بپردازد، او چشمهاى است كه به
دنبال تشنگان مىدود، نه چشمهاى كه تشنگان او را جستجو كنند. از رواياتى كه در
اين زمينه به ما رسيده و مرحوم{{صورتی: «كلينى»}} در