نام کتاب : لغات در تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 233
ذ
'''ذا الأيْد:'''
{{(آیه):عَبْدَنَا داوُدَ
ذَا الْأَيْدِ}}
{{صورتی:«ذا الأيْد»}} به معناى صاحب قدرت است و توصيف{{صورتی: داود عليه
السلام}} به اين كلمه به خاطر اين است كه نيروى جسمانيش
در حدى بود كه در ميدان جنگ «بنى اسرائيل» با{{صورتی: «جالوت»}} جبارِ ستمگر، با يك ضربه نيرومند به وسيله
سنگى كه از فلاخن رها كرد، او را از بالاى مركب بر روى خاك افكند و در خون خود
غلطيد. حتى بعضى نوشتهاند كه سنگ، سينه او را شكافت و از آن طرف بيرون آمد! [1]
'''ذات:'''
{{(آیه):عَليمٌ بِذاتِ
الصُّدُورِ}}
{{صورتی:«ذات»}} كه مذكر آن{{صورتی: «ذو»}}
مىباشد، در اصل به معناى «صاحب» آمده است؛ هر چند در تعبيرات فلاسفه به معناى عين
و حقيقت و گوهر اشياء به كار مىرود. اما به گفته{{صورتی: «راغب»}} در «مفردات» اين اصطلاحى است كه در كلام عرب
وجود ندارد.
و به اين ترتيب جمله «إِنَّهُ عَلِيْمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» در سوره{{صورتی: «شورى»}} مفهومش اين است
كه خداوند از افكار و عقائدى كه حاكم بر دلهاست و گويى صاحب و مالك آن شده، با خبر
است و اين اشاره لطيفى است، به حاكميت و استقرار افكار، بر قلوب و ارواح انسانها
(دقت كنيد).
و{{صورتی: «ذاتِ الصُّدُور»}} در سوره{{صورتی: «حديد»}} اشاره به نيات و اعتقاداتى است كه قلوب انسانها را در اختيار خود گرفته است،
و بر آن حاكم است (دقت كنيد). [2]
'''ذارِيات:'''
{{(آیه):وَالذَّارِياتِ
ذَرْواً}}
{{صورتی:«ذارِيات»}} جمع{{صورتی: «ذاريه»}} به معناى بادهايى است كه اشياء را به پرواز در مىآورد. [3]
'''ذِراع:'''
{{(آیه):ذَرْعُها
سَبْعُونَ ذِراعاً}}
{{صورتی:«ذِراع»}} به معناى «فاصله آرنج تا نوك انگشتان» است، (در حدود نيم متر) كه واحد طول
نزد عرب بوده و يك مقياس طبيعى است. ولى بعضى گفتهاند كه اين ذراع غير از ذراع
معمول است به طورى كه هر ذراع از آن فاصلههاى عظيمى را دربر مىگيرد و همه
دوزخيان را به آن زنجير مىبندند. [4]
'''ذَرَأَكُمْ:'''
{{(آیه):ذَرَأَكُمْ فِي
الأَرْضِ}}
{{صورتی:«ذَرَأَكُمْ»}} از مادّه{{صورتی: «ذرء»}} (بر وزن زرع) در