براى اثبات عظمت راستگو و رستگارترين فرد تاريخ دست بچنان دروغ تاريخى بزند .
2 - هر محققى بىغرض با مطالعهء آثار ادبى و علمى سيد رضى به آسانى مىتواند كيفيت و ارزش معرفتى او را بدست بياورد و آن گاه آنها را با محتويات نهج البلاغه مقايسه نمايد . مسلم است كه با اين مقايسه خواهد فهميد كه معارف محدود و چند بعدى معمولى سيد رضى با محتويات نهج البلاغه كه داراى ابعاد نامحدود و معارفى با سيستم باز است ، بهيچ وجه قابل مقايسه نمىباشد .
3 - در آن هنگام كه سيد رضى در عظمت بعضى از جمله‌ها خيره مىشود و در شگفتى فرو مىرود و سخن را در عاليترين حدّ معارف بشرى ، تلقى مىنمايد ، آيا او خودستايى مىكند آيا تمجيد و تعظيم از اثر خود ، و خيرگى در آن براى يك مرد آگاه ، مسخره نيست 4 - اگر واقعا سيد رضى به صعود بر چنان قلهء با عظمت و معرفت و كمال نايل شده بود ، كه نهج البلاغه نشان مىدهد ، چرا آن معارف و كمال را در اشكال مناسب به خود نسبت نداد . اگر بگوييد : جامعهء سيد رضى استناد آن معارف و كمالات را از وى نمىپذيرفت . پاسخش اينست كه مگر جامعهء « على بن ابي طالب » درك ميكرد كه او چه مىگويد و رهسپار كدامين قلهء كمال انسانى - الهى است 5 - آشنايان عميق با ادبيات و ساير معارف اصيل اسلامى ، در وحدت سبك سخنان نهج البلاغه مىبينند كه محتويات اين كتاب با وضوح كامل از وحدت عالى شخصيت گوينده اش كشف مىكند . اين وحدت شخصيت هم با تعدّد گويندگان نهج البلاغه منافات دارد و هم شخصيتى ديگر را در مقام والاى على ( ع ) فرض ميكند كه از نظر تاريخى باستثناى خود خاتم الانبياء ( ص ) ديده نشده است .
6 - سيد رضى در موقع تفسير بعضى از احاديث پيغمبر اكرم ( ص ) مىگويد : اين مضمون را گفتار امير المؤمنين توضيح مىدهد و گفتارى را كه از آن بزرگوار

300