عبارت است از قرار گرفتن يك موضوع ( مملوك ) در حوزهء اختيار انسان ( مالك ) از نظر تصرفات و نقل و انتقال و اتلاف مملوك كه مورد امضاى قراردادهاى اجتماعى است .
مملوكيت يك عنوان اعتبارى است كه از قراردادهاى زندگى دسته جمعى بوجود مىآيد و قابل دفاع و قابل ترتّب آثار ديگر مىگردد . همچنين مالكيت خداوندى از نوع اختصاصات ملكى طبيعى هم نيست كه ميان موضوعات عينى و خواصّ آنها برقرار مىشود ، مانند شكر و شيرينى آن ، انسان و توالد و تناسل او . . . بلكه مالكيت خداوندى يكى از صفات او است كه قرار گرفتن موجودات را از نظر هستى و نيستى و بقاء و قوانين حاكم بر حركت و سكون در اختيار مطلق خداوندى بيان مىكند .
اگر بخواهيم تشبيهى براى توضيح اجمالى اين رابطه بيان كنيم ، شايد رابطهء نيروى عقل آدمى با معقول و تعقل او بىمناسبت نباشد . يا با يك مسامحهء لازم مانند رابطهء اختصاص « من » انسانى با خويشتن ميباشد كه مىگوئيم : « من اختيار خودم را دارا هستم » .
6 - رابطهء حفظ * ( فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ ما أُرْسِلْتُ ) * [1] .
( قطعا ، خداى من حفظ كنندهء همهء اشياء است ) .
* ( ذلِكُمُ الله رَبُّكُمْ لا إِله إِلَّا ) * [2] .
( و او بر همهء اشياء وكيل است ) .
اين رابطه بيانكنندهء يكى از عاليترين و اساسىترين مسائل الهيات است كه مردم معمولى از درك آن محرومند . در تفكرات معمولى چنين است كه خداوند موجودات را آفريد و سپس دست از كار كشيد و اكنون در يك جايگاه بسيار بالائى

[1] هود آيهء 57 .
[2] الزمر آيهء 62 .

72