نيكوكارى شناخته شده و در پايان عمرش به پاكدامنى و دانش و فضل منصوب است .
امر امامت پس از پدرش به او محوّل گشته و در زمان زندگى پدرش از گفتار خاموش است و چون پدرش وفات يافت و تقديرات الهى در مشيتّش به او رسيد و از نزد خدا اراده در بارهء او به مهر و دوستى او رسيد و پايان پدرش فرا رسيد و درگذشت ، امر خداوند پس از وى به او واگذار گرديد و خدا دين خود را به گردن او آويخت و وى را بر بندگان حجّت ساخت و در شهرهاى خويش قيّمش گمارد با روح خود او را مؤيّد و مورد پشتيبانى قرار داد و دانش خود را به او عطا فرمود و سرّ خود را بدو سپرد و او را براى ( واگذارى ) امر بسيار بزرگ خويش فرا خواند و از فصل ( جداسازى بين حقّ و باطل و درست و نادرست ) بيان و روشنى دانش خود او را آگاه ساخت و او را نشانه و شاخص براى خلق خود گمارد و او را حجّتى بر عالميان قرار داد و نورى براى دينداران ، و قيّم بر بندگانش ساخت و خداوند او را به عنوان امام براى ايشان برگزيد و خواستار نگهدارى علم خود و نگاهبانى حكمتش از او گرديد [ و نگهدارى دينش را از وى خواست ] و به وسيلهء او راههاى روشن و واجبات و حدود خويش را زنده ساخت ، و به هنگام سرگشتگى نادانان و سرگردان ساختن اهل جدل مردم را با نور درخشنده و شفاى همگانى همراه با حقّ روشن و بيان [ آشكار ] از هر سو و هر گذرگاه به ( اجرا و گستردن ) عدل برخاست بر همان راهى كه پدران راستين او عليهم السّلام بر آن بوده و آن را پيموده‌اند ،

322