بعد هم سجده شكر نمود ، خداوند حجاب ميان آن بنده و ملائكه را از ميان برمىدارد و بعد هم مىفرمايد :
اى ملائكه من ، به اين بنده‌ام نگاه كنيد كه واجب خود را ادا كرد و عهد خود را با من تمام نمود و بعد هم در مقابل آن نعمتهايى كه به وى داده بودم برايم شكر نمود . پس پاداش او در نزد من چيست ؟ ملائكه عرض مىكنند :
خداوندا ، پاداش او بهشت است . باز خداوند مىفرمايد : بعد از بهشت چيست ؟
ملائكه عرض مىكنند : خداوندا ، كفايت كردن به همه امور او . باز هم خداوند مىفرمايد : بعد از آن چيست ؟ باز ملائكه خيرى را پيشنهاد مىكنند و اين عمل تكرار مىشود تا همه چيزها را ملائكه مىگويند . باز هم خداوند مىفرمايد : بعد از آنها چيست ؟ ملائكه عرض مىكنند : خداوندا ، ما ديگر نمىدانيم . خداوند مىفرمايد : من براى او شكر مىكنم همان طورى كه او براى من شكر كرد . و با فضل خودم به وى رو مىآورم و رحمتم را به وى نشان مىدهم .
شيخ صدوق اين حديث را در كتاب فقيه خود با سلسله سند دوم از دو سند شيخ مفيد تا برسد به برقى ، روايت كرده است . باز هم شيخ صدوق از پدرش و محمد بن موسى بن متوكل از على بن حسين سودآبادى از احمد بن ابو عبد الله با بقيه سند و متن ذكر كرده ، منتها در آخر حديث آمده : من صورتم را به آن بنده نشان مىدهم .
بعد هم ابن بابويه گفته : هر كس براى خداوند صورتى مانند صورت انسانها قائل شود ، كافر است و مقصود از صورت خداوند انبياء و حجتهاى او هستند كه بوسيله آنها مردم به سوى خداوند متوجه مىشوند و به معرفت او و دينش آگاه مىگردند و نگاه كردن به روى آن انبياء و ائمه در روز قيامت ثواب بزرگ دارد كه از همه ثوابها بالاتر است .
93 - و روى الشيخ في مصباح المتهجّد حيث أورد من الأدعية التي تقال

682