نمىكنم مگر در گرفتن جان بندهء مؤمنم كه از مرگ بدش مىآيد و من هم از اندوهناك بودن او نفرت دارم . هر بنده اى كه واجبات مرا ادا كند ، بهتر از ديگران به من تقرب پيدا مىكند . وقتى كه بنده‌ام به سوى من متوجه شد ، من او را دوست مىدارم . وقتى كه كسى را دوست بدارم گوش و چشم و دست او مىشوم و او را تائيد مىكنم و هر وقت از من چيزى خواست اجابت مىكنم .
پس من با علم خود به دلهاى آنان آگاهم و مراقب آنان هستم كه نگذارم فاسد بشوند . چون من بر همه چيز دانا و آگاهم .
شيخ صدوق در كتاب علل نيز اين حديث را با همين سند نقل كرده است .
87 - و عن أبيه عن سعد عن أحمد بن محمّد بن عيسى عن ابن محبوب عن داود الرقّيّ عن أبي عبيدة الحذّاء عن أبي جعفر عليه السلام قال : قال رسول الله صلى الله عليه و آله : قال الله تعالى : إنّ من عبادي المؤمنين لمن يجتهد في عبادتي فيقوم من رقاده و لذيذ و ساده فيسجد [1] في الليالي و يتعب نفسه في عبادتي ، فأضربه بالنعاس الليلة و الليلتين نظرا منّي له و إبقاء عليه ، فينام حتّى يصبح فيقوم و هو ماقت لنفسه زار عليها ، و لو اخلي بينه و بين ما يريد من عبادتي لدخله من ذلك العجب ، فيصيّره العجب إلى الفتنة بأعماله و رضاه بنفسه حتّى يظنّ أنّه قد فاق العابدين و جاز في عبادتي حدّ التقصير ، فيتباعد منّي عند ذلك و هو يظنّ أنّه يتقرّب إليّ .
و رواه الكلينيّ في جملة حديث كما مرّ في أوّل الباب [2] .
شيخ صدوق در كتاب توحيد از پدرش از سعد از محمد بن عيسى از ابن محبوب از داود رقى از ابو عبيده حذّاء از ابو جعفر عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله از خداوند سبحان ، نقل كرده كه حضرت حق مىفرمايد : بعضى از بندگان مؤمن من هستند كه در عبادت من تلاش و كوشش زياد مىكنند ، در نيمه شبها از

[1] في التوحيد « فيتهجّد » .
[2] راجع حديث 218 .

308