استنجا بر دست خود ريخت بگويد : « الحمد لله الَّذي جعل الماء طهورا و لم يجعله نجسا » شكر و سپاس مخصوص خداوند است كه آب را پاك و پاكى آور قرار داد و آن را ناپاك نگردانيد و بعد بر آلت خود دو برابر آن مقدارى كه از بول بر آن مانده است آب ميريزد . ( دستوريست بر عدم لزوم مصرف زياد آب ) و آب را ( چنانچه قليل بود ) در دو دفعه ميريزد ، اين كمترين مقدار آبيست كه براى طهارت كافى است ، سپس خود را از غايط ميشويد و آنقدر ميشويد تا نجاستى كه در ظاهر مخرج است پاك شود ، و استنجاكننده در آن هنگامى كه سيلان بول قطع گرديد آب را ميريزد .
و كسى كه نماز بجاى آورد و بعد از اتمام نماز بخاطرش آمد كه آلت خود را ( پس از بول ) نشسته است پس بر اوست كه آلت خود را شسته ، وضو و نماز را اعاده كند ، و هر كس استنجا از غايط را فراموش كرد تا آنگاه كه نماز بجا آورد ( و از نماز فارغ شد ) نماز را اعاده نميكند ، و مجزيست در غايط استنجا كردن با سنگ و آجر و كلوخ .
شارح گويد : « اعادهء وضو براى كسى كه تطهير از بول را فراموش كرده موافق با روايت صحيحى است ولى در بسيارى از اخبار به جاى » يعيد الوضوء « » و لا يعيد الوضوء « ذكر شده يعنى وضو را هم از سر باز نگيرد ، و از اين رو روايت وجوب اعادهء وضو حمل بر استحباب شده است » .
60 - و امام رضا ( ع ) فرمود : در استنجاء از غائط آنچه بر شكاف دبر ظاهر است

57