1 - و ( در همين خصوص ) امام صادق عليه السّلام فرموده : هر آبى پاك است مگر اينكه خود بدانى كه ناپاك است ( يعنى علم حاصل كنى ) .
2 - و نيز آن حضرت فرمود : آب پاك ساز و پاككننده است نجس را ، ولى خود با چيز ديگرى ( غير آب ) پاك نميشود .
پس هر گاه آبى را يافتى و در آن پليدى و ناپاكى سراغ نداشتى با آن وضو بساز و از آن بياشام . و بر عكس چنانچه در آن چيزى كه آن را ناپاك مىكند يافتى از آن وضو مساز و مياشام مگر در حال ناچارى كه در اين حال مىتوانى فقط از آن بياشامى ، ولى از آن وضو مساز ، و در اين حال تيمّم كن مگر آنكه آب به مقدار كرّ باشد كه در اين صورت وضو ساختن با آن و آشاميدن از آن اشكالى ندارد . خواه چيزى ( از نجاسات ) در آن افتاده باشد يا نه تا جايى كه بوى آب دگرگون نشده باشد ( يعنى آن نجاست كه در آب ريخته يا افتاده ، بوى آب را همانند خود نساخته باشد ) و اگر تغيير و دگرگونى حاصل كرد نه از آن بياشام و نه وضو بساز .
مترجم گويد : « اينكه دگرگونى را ببوى تنها گفته من باب مثال است . زيرا تغيير مزه و رنگ هم دليل تغيير و دگرگونى است ، هر چند تغيير رنگ در روايات ما ديده نشده بلكه تنها تغيير بو و طعم در اخبار آمده مانند صحيحهء ابن بزيع در مورد آب بئر ( چاه آب ) . و شيخ طوسى در نهايه به نجاست آب متغيّر بهر يك از اين سه :
( بوى ، مزه ، رنگ ) فتوى داده است ، و فرموده : به هيچ وجه استعمال آبى كه رنگ يا بو يا طعم آن به سبب وقوع نجاست در آن تغيير يافته جايز نيست . و در سنن ابن ماجه كه از عامّه است ابو امامهء باهلى از پيغمبر ( ص ) نقل كرده كه فرمود : « إنّ الماء لا ينجّسه

20