يا اعتراضى نسبت به آنها هستند ، و مخالف اين عقيده را كافر مىدانند [1] ، حتى اگر قائل به شهادتين باشد ، مىگويند : كسى كه به " ابابكر " دشنام داده به مرده اش حتى دست هم نبايد زد ، بلكه او را با چوب به سوى قبر بكشانند [2] .
آنها معتقدند هر كس چيزى از پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) روايت كرده ، يا هر مسلمانى كه او را در حال ايمان ديده باشد صحابى و عادل است ، حتى " محمد بن ابى بكر " كه زمان رحلت آن حضرت سه ماهه بود جزء اصحاب است [3] .
بنابراين اگر حديثى به يكى از اصحاب برسد آن را مىپذيرند و ديگر در احوالات آن صحابى يا متن حديث بحث نمىكنند .
وقتى من براى علماى خود استدلال مىكنم كه صحابه خودشان اين تقدس را قبول نداشتند ، مثلا " عمر " " ابو هريره " را با تازيانه زد و از حديث گفتن بازداشت و او را به دروغ گوئى متهم ساخت مىگويند : صحابه حق داشتند هر چه مىخواهند درباره يكديگر بگويند ولى ما در سطحى نيستيم كه از آنها انتقاد يا ردشان

[1] الصواعق المحرقة ، " ابن حجر " خاتمه ، ص 208 تا ص 225 .
[2] الصارم المسلول ، " ابن تيميه " ، ص 570 .
[3] الاصابه في تمييز الصحابه ، " ابن حجر " ، مقدمة المؤلف ، و شرح امام " نووى " بر صحيح " مسلم " ، كتاب فضائل الصحابه ، باب فضل الصحابه ثم الذين يلونهم ، ج 16 ، ص 85 .

68