در روايات زيادى پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) ائمه بعد از خويش را دوازده نفر معرفى كرده است ، از جمله :
- " دين همچنان پا بر جاست تا قيامت بر پا شود ، ودوازده خليفه بر شما خلافت كنند كه همه آنها از قريش هستند " [1] .
اهل سنت در تطبيق اين روايات اختلاف كرده اند ، تا جائى كه معاويه و يزيد و بنى مروان را نيز از مصاديق آن به شمار آوردند [2] .
اما حقيقت اين است كه اهل سنت تا سال 230 على ( عليه السلام ) را جزو خلفاى راشدين هم نمىدانستند و او را بر منابر لعن مىكردند ، در اين سال بود كه " احمد بن حنبل " نام آن حضرت را در زمره خلفاى راشدين به حساب آورد [3] وگفت :

[1] صحيح " مسلم " ، كتاب الأمارة ، باب 1 ، ح 10 ، ج 3 ، ص 1453 . ( همراه با راستگويان ص 77 تا ص 81 ) .
[2] تاريخ الخلفاء ، " السيوطى " ، فصل في مدة الخلافة ، ص 10 تا ص 12 . " سيوطى " پس از نقل اقوال ، مصداق دوازده نفر را اين گونه معرفى مىكند : " خلفاى چهارگانه " ، " حسن " ، " معاويه " ، " ابن زبير " ، " عمر بن عبد العزيز " ، " مهتدى عباسى " ، " ظاهر " ، دو نفر ديگر باقى مىماند كه يكى شان مهدى منتظر است . آنگاه در فصل بعدى احاديثى از پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) كه دلالت بر بيم دادن به حكومت بنى اميه دارد را مىآورد ، از جمله : - " پيامبر در خواب ديد كه بنى مروان همچون ميمونهائى بر منبر او بالا مىروند ، كه موجب اندوهش گشت و همين باعث شد كه تا زمان مرگ لبخندى بر حضرت نديدند " . ( تاريخ الخلفاء ، ص 13 ) .
[3] طبقات الحنابله ، الطبقة الاولى ، باب الواو ، ش 510 ، " وريزة بن محمد الحمصى " ، ج 1 ، ص 393 .

60