" حسن بصرى " نقل مىكند كه او گفت :
" چهار عمل " معاويه " طورى است كه اگر شخصى يكى از آنها را مرتكب شود برايش باعث هلاكت است :
- نخست استعمال شمشير او بر اين امت و تسلط بر حكومت بدون مشورت در حالى كه بقيه اصحاب كرام در امت حضور داشتند .
- دوم جانشين ساختن پسرش در حالى كه او باده گسار نعشه اى بود ، ابريشم مىپوشيد و طنبور مىنواخت .
- سوم " زياد " را به خود نسبت داد در حالى كه پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) مىفرمايد : فرزند متعلق به صاحب بستر است و براى زانى سنگ و كلوخ مىباشد [1] .

[1] روزى " معاويه " . . . در حضور مردم به فرد ميگسارى به نام " ابو مريم سلولى " گفت : به چه شهادت مىدهى ؟ " ابو مريم " گفت : شهادت مىدهم كه " ابو سفيان " نزد من آمد و از من زن بد كاره اى را طلب كرد ، به او گفتم : به جز " سميه " كسى نزد من نيست ، گفت : او را بياور ، اگر چه كثيف و آلوده است ، من آن زن را آوردم و ميانشان خلوت كردم ، پس از مدتى " سميه " از آنجا خارج شد در حالى كه . . . ! ! در اينجا " زياد " به او گفت : " ابا مريم " ساكت ! تو قرار شد شاهد باشى ، نه اينكه سرزنش كنى ، آنگاه " معاويه " " زياد " را برادر خويش و فرزند پدرش " ابو سفيان " ناميد . مىگويند " زياد " براى " عايشه " اين گونه نوشت : " من زياد بن أبى سفيان " و منظورش اين بود كه " عايشه " در پاسخ بنويسد : " الى زياد بن أبى سفيان " تا همين را دليل بر تأييد ادعايش قرار دهد اما " عايشه " در پاسخ نوشت : " من عايشه ام المؤمنين الى ابنها زياد " يعنى : " از عايشه ام المؤمنين به فرزند مادرش زياد " ! ! ! ( النصائح الكافيه لمن يتولى " معاوية " ص 1 - 80 ) .

123