و صحيح است .
مراد از اين « فقير الغنى . . . » سالك ناسك مجدّ است كه خود را به توانگرى اعمال و معاملات و عزمات و توجهات صحيح ، محتاج مىداند و فتح باب وصول به مقام توحيد ، جز به اين كليد اعمال و معاملات تصوّر ، نمىكند و آن لجّه اى كه خوضش به وى مخصوص است ، لجّهء فناى بقاياى سخت خفى ، و شربهاى عظيم پوشيدهء نفس است كه به تفصيل در اين سه بيت آينده مذكور است .
< شعر > بمرآة قولي إن عزمت أريكه فاصغ لما ألقى بسمع بصيرة < / شعر > اگر تو كه طالب مسترشدى ، عزيمت و قصد اين درگاه مقام وحدت مصمّم كرده اى ، من به آيينهء سخن و تقرير خودم ، شاهراه آن درگاه را كه من در او رفته‌ام و به آن رسيده ، به تو بنمايم ، تو به سمع دل و جان ، اصغا و استماع كن آن چه به تو القا مىكنم .
< شعر > لفظت من الأقوال لفظي غيرة [1] و حظَّي من الأفعال في كلّ فعلة [2] < / شعر > از جهت غيرت بر حال و مقام و مطلب و مرام خودم ، بينداختم از گفتارها لفظ خودم را ، كه مبنى از دعويى [3] و اضافت چيزى به من بودى ، از حسن عبارت و لطف استعارت و امثال اين ، تا كس به حال من راه نبرد و نفس من خود را به چيزى نشمرد ، و بينداختم نيز مر حظَّ و خوش آمد نظر خود را از كردارهاى نيك و آثار اخلاق پسنديده در وقت صدور هر فعلى و اضافت هيچ چيز از آن به خود نكردم ، بل جمله را به حق مضاف دانستم كه مصدر خيرات و مورد مبرّات است .
< شعر > و لحظي على الأعمال حسن ثوابها و حفظي للأحوال من شين زينة [4] < / شعر > و بينداختم نيز از خودم در وقت سلوك ، نظر خودم را به حسن جزايى كه

[1] في بعض النسخ : لفظت من الأقوال لفظى عبرة .
[2] العبرة : ما يعتبر به ، اى يتأمل به ، و منه قوله : * ( فَاعْتَبِرُوا يا أُولِي الأَبْصارِ .
[3] كه منبئ از دعوتى . . . - خ ل - .
[4] الشين : العيب و في بعض النسخ : من شين ريبة .

486