الامان 61 - 69 / 74 - 81 ، 118 - 120 / 130 - 131 مهج الدعوات 3 - 8 ، 10 ، 18 - 34 ، 36 - 44 درباره مؤلف نك‌ : رياض 4 / 220 - 223 ، 236 ; الثقات ص 205 . از موارد نقل شده چنين بر مى آيد كه كتاب مورد بحث كتابي در دعاهاى روايت شده از پيامبر [ ص ] و ائمه [ ع ] بوده است . در اعيان 42 / 87 بجاى " واعى " " مراعى " آمده و در ذريعه " راعى " ضبط شده است . عناوين ديگر عبارتند از " غنية الداعي " ( بحار 95 / 132 كه قطعه نقل شده در الامان 118 - 119 / 130 در آن آمده ) و " نية الداعي " ( بحار 76 / 260 كه قطعه نقل شده در الامان 120 / 131 در آن آمده ) . شيخ حر عاملي در اثبات ( 1 / 30 ) از اين تأليف نقل كرده ; خوانسارى ( روضات 2 / 345 ) يادآور مى شود كه در الامان از آن نقل شده است . در مهج الدعوات عنوان كتاب نيامده اما آشكار است كه از همين كتاب نقل مى شود : مهج 36 - 42 = الامان 61 - 69 / 74 - 81 ( دعايى از امام جواد [ ع ] ) . ابن طاووس اين دعا را " حرز " ( در مهج ) وعوذة ، ( در الامان ) مىنامد و هر دو اصطلاح به معناى دعايى است كه براى حفظ و نگهدارى ( از خطرات ) خوانده مى شود .
441 . * * مقدمات علم القرآن / أبو الحسين محمد بن بحر الرهنى الشيباني ( زندگى اوائل قرن چهارم ) سعد السعود 20 ، 24 ، 227 - 228 ، 279 - 281 مؤلف متهم به غلو در تشيع بوده است . نك‌ : نجاشى 384 ش 1044 ; ياقوت ، الادباء 18 / 31 - 33 ; ابن داود ، الرجال ص 500 ; صفدى 6 / 243 - 244 . از اين تأليف در جاى ديگرى ياد نشده است . مورد نقل شده در سعد 227 - 228 از كراسه ششم جزء اول مى باشد ; در اين جا رهنى قصد آن دارد تا نشان دهد كه قراءات سبعه مرسوم ، بى پايه است ; وى تأكيد مى كند كه امام على [ ع ] و اهل بيت تنها مرجع تفسير قرآن هستند . در مورد نقل شده در 279 - 281 ( جزء دوم كراسه سوم برگ 1 - ر آغاز از سطر آخر ) رهنى مى گويد نسخه‌هاى قرآن كه عثمان به شهرها فرستاد در قرائت بعضى از آيات با يكديگر متفاوت بوده است ; او پاره‌اى از اين اختلافات را فهرست وار ذكر مى كند .

451