كرد ( جايى كه اكنون شهر قيروان قرار دارد ) . زمانى كه به او گفته ء شد اين محل بيشه‌اى براى جانوران وحشى است او دعا كرد بطورى كه پس از آن حيوانات ، آنجا را ترك كردند .
اين نقل در كتابهاى متعددى آمده است ( مق‌ : دائرة المعارف چ 2 مقاله " القيروان " [ از : Talbi . M ] 4 / 825 - 826 ) اما هيچكدام از اين منافع كه ملاحظه شده روايت ابن طاووس را نياورده اند . در برخى نقلها عقبة بن نافع آمده نه " عقبة بن عامر " ; ( نك‌ : ابن عبد الحكم ( م 257 ) فتوح مصر ، تحقيق : , 1922 , New Haven , Torrey . C . Ch 196 . p ; عبد الله المالكى ، رياض النفوس في طبقات علماء القيروان وافريقيه ج 1 تحقيق :
حسين مؤنس ، قاهره 1951 صص 20 - 21 ; ابن عذارى ( م . نزديك به اواخر قرن هفتم ) ، كتاب البيان المغرب في اخبار الاندلس والمغرب ج 1 تحقيق : Colin and . S . G 1948 , Leiden , Provencal - Livi . E ج 1 ص 20 ; مق‌ : البكري ، معجم ما استعجم ج 3 تحقيق : مصطفى السقاء ، قاهره 1368 ص 1105 . أبو العرب التميمي ( م 333 ) روايتى نقل كرده كه در آن از ابن نافع وابن عامر هر دو ياد شده است ( طبقات علماء افريقية و تونس تحقيق : على الشابى ونعيم حسن اليافى ، تونس 1968 صص 56 - 58 ) اما حتى رواياتى كه در آن از " ابن عامر " ياد شده با متن مورد استفاده ابن طاووس هماهنگ نيست .
418 . * + - كتاب المحبر / أبو جعفر محمد بن حبيب ( م 245 ) ذريعه 20 / 139 ش 2299 طرائف 460 / 141 عنوان اين تأليف در طرائف 2 وطرائف * * برگ 160 - پ ، " كتاب المجير " و در طرائف * 124 - پ " كتاب المحبرة " آمده است . ابن طاووس اشاره به بخشى مى كند كه در آن شش نفر از صحابه و شش تن از تابعين بر اين باورند كه " متعه " مشروع است . در نسخه ء چاپى المحبر ( تحقيق : Lichtenstaedter . I ، حيدر آباد 1361 ص 289 ) تنها از پنج صحابي ياد شده كه چنين عقيده‌اى داشته اند اما از هيچ تابعي ياد نشده است . بنابراين

438