ظن قوى توصيف محتوى كتاب است . در اليقين عنوان كتاب " نسخة فيه ذكر اسماء على " آمده اس‌ت ; همان نقل كه در سعد ( كراسه ششم برگ 6 - پ ) واليقين 133 - 135 / 376 - 380 آمده بعنوان حديث البساط شناخته مى شود . مجلسى متن مورد مذكور را از اليقين نقل كرده ( بحار 39 / 138 - 141 ) و يادآورى كرده ( ص 141 ) كه در سعد از يك منبع ناشناخته ( بعض الكتب المعتبرة ) با همان اسناد آمده است . گر چه احتمالا مجلسى متوجه اين نكته نشده اما واضح است هر دو نقل در سعد واليقين از يك كتاب بوده است . ابن طاووس با بيان آغاز نسخه در هر دو تأليف اين مسأله را ثابت كرده است . اسناد از نوع روايات جابر از امام باقر [ ع ] است ( مق‌ : Unusual " , Kohlberg " isnad ) . اولين نام آن محمد بن احمد كه به احتمال همان محمد بن احمد بن يحيى الاشعري القمى ( زندگى در اواخر قرن سوم ) مى باشد ; او به نوبه خود از دو واسطه از عبد الله بن موسى الكاظم نقل كرده است . دوره حيات مؤلف را موقتا مى توان نيمهء اول قرن چهارم دانست . حديث نقل شده در اليقين ص 161 - 162 / 431 تفسير آيه 3 سوره روم مى باشد .
108 * * ؟ ذكر ما نزل من القرآن في رسول الله وفي على وفي اهل البيت وفي شيعتهم وتاويل ذلك / ناشناخته ( قرن چهارم ؟ ) ذريعه 10 / 36 ش 184 سعد السعود 11 ، 111 - 112 مورد نقل شده در سعد در به حال 36 / 26 - 27 ذيل عنوان " كتاب ما نزل . . . " نقل شده است . عنوان كتاب در ذريعه " ذكر ما نزل من القرآن في رسول الله و اهل البيت " ياد شده است . ابن طاووس از نسخه‌اى با تاريخ محرم 406 استفاده كرده و قطع كتاب را " بزرگتر از ربع و كوچكتر از نصف " توصيف مى كند كه از پوست يا كاغذ خراسان ساخته شده بوده است ( نك‌ : بحثى كه در باب سوم فصل پنجم آمده است ) . مورد نقل شده كه از جزء اول ( برگ 37 - ر ) اخذ و از شعبى نقل شده روايتى است مشتمل بر سخنان متبادله ميان پيامبر [ ص ] وعلى [ ع ] بعد از زخمى شدن على [ ع ] در احد ; در آنجا آمده است كه آيه

237