اين شايستگى را ندارند و او از زمرهء مسلمانان است . اين بدان جهت است كه محال است كه ابراهيم ( ع ) امامت را براى كافر يا مسلمانى كه معصوم نيست بخواهد ، پس صحيح است كه اين تبعيض براى افراد خاصى از مؤمنان است و اين افراد از آن جهت اين ويژگى را يافته‌اند كه از كفر دورى گزيده‌اند ، سپس هر كس كه از گناهان كبيره اجتناب كند از خواص خاصتر مىشود ، و معصوم خاصّ اخصّ است ، اگر براى خاص بودن شكلى برتر از آن بود ، آن نيز از اوصاف امام قرار داده مىشد .
خداوند عيسى را از ذرّيّهء ابراهيم معرفى كرده و او فرزند دخترى او بود و چون صحيح است كه به فرزند دخترى ذرّيّه گفت و ابراهيم به ذرّيّه اش درخواست امامت كرد ، بايد محمد ( ص ) هم در قرار دادن امامت در معصومين از ذرّيّهء خود دقيقا پيروى كند و اين پس از آن است كه خداوند به او وحى كرد و حكم نمود با اين سخن خود كه فرمود : « سپس به تو وحى كرديم كه از آيين پاك ابراهيم پيروى كنى . » [1] و اگر با آن مخالفت مىكرد شامل اين سخن خداوند مىشد كه فرمود :
« و از آيين ابراهيم روى گردان نشود مگر كسى كه خودش را نادان كرده است . » [2] و پيامبر خدا از آن منزه است . و نيز خداوند فرمود : « همانا نزديكترين مردم به ابراهيم كسانى هستند كه از او پيروى كردند و نيز اين پيامبر و آنها كه ايمان آورده‌اند . » [3] و امير المؤمنين ( ع ) پدر ذرّيّهء پيامبر ( ص ) است و قرار دادن امامت در او ، قرار دادن آن در ذرّيّهء معصوم اوست و اين سخن خداوند كه فرمود : « عهد من به ستمگران نمىرسد » منظور اين است كه امامت شايستهء كسى نيست كه بتى را عبادت كرده و به اندازه يك چشم به هم زدن به خدا شريك قرار داده اگر چه پس از آن مسلمان شده باشد ، و ظلم عبارت است از قرار دادن چيزى در غير جايگاه آن و بزرگترين ظلمها شرك به خداست . خداوند مىفرمايد : « همانا شرك ظلمى بزرگ است . » [4] همچنين امامت به كسى كه چيزى از گناهان صغيره ، يا كبيره را مرتكب شده باشد شايسته نيست اگر چه بعدها توبه كند ، همچنين كسى كه خود حدّى به گردن دارد نمىتواند حدّ را اجرا كند و بنا بر اين جز معصوم نباشد و عصمت او جز از طريق سخن خداوند به وسيلهء پيامبرش معلوم نگردد ، چون عصمت در ظاهر خلقت آدمى نيست كه تا ديده شود و مانند سياهى و سفيدى و مانند آن ، پنهان است و جز با بيان خداوند علَّام الغيوب شناخته نمىشود .

امير المؤمنين ( ع ) عاملان خود را به پنج خصلت فرمان داد

پنج چيز از فطرت است

[1] سورهء نحل ، آيهء 124 .
[2] سورهء بقره ، آيهء 129 .
[3] سورهء آل عمران ، آيهء 67 .
[4] سورهء لقمان ، آيهء 12 .