دشمنى با بدكاران ، پس كسى كه امر به معروف كند ، پشت مؤمن را محكم كرده و كسى كه نهى از منكر كند دماغ منافق را خاك ماليده و اگر كسى در همه جا راست بگويد ، وظيفه اى را كه دارد انجام داده و هر كس بدكاران را دشمن بدارد و به خاطر خدا خشمگين شود ، خداوند به خاطر او خشمگين مىشود ، اين ايمان و پايه‌ها و شعبه‌هاى آن است .
كفر نيز چهار پايه دارد : بدكارى و سركشى و شك و شبهه .
بدكارى چهار شعبه دارد : جفا و كورى و غفلت و سركشى ، پس هر كس جفا كند ، حق را كوچك مىكند و دانايان را دشمن مىداند و بر گناه بزرگ اصرار مىورزد ، و هر كس كوردل باشد ، ياد خدا را فراموش مىكند و از ظنّ و گمان پيروى مىكند و شيطان بر او چيره مىشود و هر كس غفلت كند ، آرزوها او را مغرور مىكند و چون پرده بيفتد دچار حسرت مىشود و از خدا بر او چيزى آشكار مىگردد كه گمان آن را نداشت ، هر كس از امر خدا سركشى كند ، خدا بر او غلبه مىكند و او را با قدرت خود خوار مىسازد و با جلال خود او را كوچك مىكند همان گونه كه نزد خدا افراط كرد . او از فرمان پروردگار كريم خود سرپيچى نموده است .
سركشى نيز چهار شعبه دارد : توهّم كنجكاوى ، و ستيزه جويى و كينه و تفرقه افكنى ، پس هر كس توهّم كنجكاوى داشته باشد به حق نمىرسد و بر او چيزى جز غرق شدن در فتنه‌ها افزوده نمىشود و از فتنه اى به فتنهء ديگرى مىافتد و دين او شكاف برمىدارد و او در پريشانىها دچار حيرت مىشود و هر كس نزاع و خصومت كند رشتهء الفت ميان آنان بريده شود و وبال كارشان را مىچشند و خوبى نزد او بدى مىشود و بدى نزد او خوبى مىشود ، و كسى كه خوبى را بدى بيند راه خوبى را كج مىبيند و كار بر او دشوار مىشود و در خروج از آن در تنگنا قرار مىگيرد و سزاوار آن مىشود كه از دينش برگردد و راهى جز راه مؤمنان در پيش گيرد .
و شك نيز چهار شعبه دارد : ترس و ترديد و دودل بودن و تسليم حوادث شدن ، پس هر كس جدال را روش خود قرار دهد شبش به صبح نمىرسد ، پس اينان با كدام يك از نعمتهاى خدا مجادله مىكنند ، پس هر كس كه از آنچه پيش رو دارد بترسد به عقب برمىگردد و كسى كه دچار دودلى و ترديد شود گذشتگان از او پيشى مىگيرند و كسانى كه از دنبال آيند به او مىرسند و زير سمهاى شياطين خورد شود و هر كس تسليم مهلكه‌هاى دنيا و آخرت گردد ، ميان آن دو هلاك شود و هر كس كه نجات پيدا كند با يقين نجات يافته است .
و شبهه چهار شعبه دارد : خودپسندى به وسيلهء زينت و خود را فريب دادن و گشايشها را تأويل كردن و ميان حق و باطل اشتباه نمودن ، و اين بدان جهت است كه آرايش حجت را از ميان مىبرد و خودفريبى انسان را به شهوت وامىدارد و گشايش راه را به سختى كج مىكند و اشتباه ميان حق و باطل تاريكى بالاى تاريكى است . اين بود كفر و پايه‌ها و شعبه‌هاى آن .