در مورد خدا هم صادق است ، يعنى خدا اگر خواست كارى را مىكند و اگر نخواست نمىكند ; و اين در مقابل اجبار است ، مثلاً خورشيد چنين نيست كه اگر بخواهد نور بدهد و اگر نخواهد نور ندهد ، يا چراغ مجبور به نور دادن است يعنى در ذاتش جبر است ، اما خدا اگر خواست موجود مىكند و اگر نخواست موجود نمىكند ، ما هم همين طور هستيم . قدرت در حقيقت در فعلى مىگويند كه دنبال مشيّت باشد ، اگر مشيّت و اراده در كار باشد فعل موجود مىشود و اگر اراده در كار نباشد موجود نمىشود . فعل خدا با مشيّت است يعنى اگر خواست موجود مىكند ، شما هم اگر خواستى حرف مىزنى ، اما خورشيد چنان نيست كه اگر بخواهد نور بدهد و اگر نخواست نور ندهد . خداوند در خلقت موجودات مجبور نيست . فعل خدا مسبوق به علم و اراده اوست ، و اين علم و اراده لازم نيست حادث باشد ، بلكه عين ذاتش مىباشد و ذاتش قديم است ، ولى در عين حال فعل خدا مسبوق به اراده و علم اوست .
بادهاى رحمت و باد غضب « وَنَشَرَ الرِّيَاحَ بِرَحمَتِهِ » ( و منتشر كرد بادها را به رحمتى كه دارد . ) « رياح » جمع « ريح » به معنى باد است . اصل كلمه ريح « رِوْح » بوده كه « واو » آن قلب به « ياء » شده‌است . در اصطلاح قرآن معمولاً هر جا خداوند بادهاى رحمت را بيان مىكند جمع يعنى « رياح » را مىآورد و هر وقت باد غضب را بيان مىكند « ريح » را كه مفرد است مىآورد . حديث هم اين را تأييد مىكند . در روايات آمده كه هر وقت بادى مىوزيد پيغمبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) مىفرمود : « اللّهمّ اجعلها رياحاً و لا تجعلها ريحاً » ( 1 ) خدايا اين را بادها قرار بده ، يك باد قرار مده .

1 - بحارالانوار ، ج 57 ، ص 4 ، چاپ بيروت

113