كسى كه خبر مىآورد اما رسول يعنى آن كسى كه از طرف خداى تبارك و تعالى فرستاده شده ; و از بعضى روايات استفاده مىشود پيامبرانى كه كتاب داشته باشند به آنها مىگويند رسول ، رسول اخص از نبىّ است ، چنان كه بسيارى از انبيا در خواب به آنها وحى مىشده و يك دسته مطالبى به آنها الهام مىشد ، يا اگر در بيدارى هم بودند ديگر كتاب نداشتند بلكه مبلّغ كتابهاى سابق بودند ، ولى رسول به آنهايى مىگويند كه كتاب هم داشته اند .
البته فرق بين نبىّ و رسول خودش يك بحث مفصّلى دارد و در اين رابطه روايات زيادى هم داريم ، ( 1 ) ولى فعلا فرصت بررسى و حتى اشاره به آنها هم نيست . پس خداوند اخذ كرده است بر وحى پيمان پيامبران را ، و بر تبليغ رسالت امانت آنها را ; يعنى اين امانتى است نزد پيامبران كه وحى خداوند را به مردم برسانند و در آن كوتاهى نكنند .
پيامبران تقيه نمىكنند همانطور كه مىدانيم پيامبران آن همه صدمات را متحمل مىشدند و چقدر تحت فشار بودند براى اين كه با آنها مبارزه مىكردند ، و در شيوه پيامبران تقيه نيست ، پيامبر هيچ تقيه نبايد بكند و حرف حق را بايد بزند ولو با هرچه مواجه شود ، و لذا بسيارى از پيامبران را شهيد كردند و با اين همه دست از حرف خودشان برنداشتند ، چون خدا از پيامبران پيمان گرفت كه حافظ وحى باشند و مطالب وحى را به مردم برسانند .
« لَمَّا بَدَّلَ اَكْثَرُ خَلْقِهِ عَهْدَ اللَّهِ اِلَيْهِمْ » ( وقتى كه بيشتر خلق خدا پيمان و عهدى را كه خداوند با آنها داشت تبديل كردند . ) خداوند از همه مردم پيمان گرفته بود كه دنبال حق باشند و خداپرست و موحّد

1 - كافى ، ج 1 ، ص 176 ; منهاج البراعة ، ج 2 ، ص 153 ; و بحارالانوار ، ج 11 ، ص 54

417