براى اين كه اگر كار ناشايست در مقابل پيامبر انجام بشود بايستى جلوى آن را بگيرد و اين نگرفتن خود به منزله امضاست و به آن مىگويند تقرير معصوم كه به معناى امضا كردن عمل است . پس سنّت پيغمبر عبارت از قول پيغمبر و فعل پيغمبر و تقرير پيغمبر است ، و ما شيعيان اماميه همانطور كه سنّت پيغمبر را حجّت مىدانيم سنّت دوازده امام را هم حجّت مىدانيم ، ما چون دوازده امام را معصوم مىدانيم گفتار و كردار و تقريرشان براى ما حجّت است .
در اينجا لازم به تذكّر است كه اساس فقه ما كتاب و سنّت است ، بنابراين به يك حساب به همه كارهاى پيغمبراكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) مىشود رنگ وحى زد ، ( 1 ) اما آنچه كه مستقيماً وحى است آن است كه پيغمبراكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) بگويد : خدا چنين گفته است . و بعد خداوند در تعريف از او فرموده : ( ما ينطق عن الهوى ) هيچ وقت از هواى نفس حرف نمىزند و هرچه مىگويد مستند به خداست ، يعنى به استناد به خدا و اين كه از طرف خدا به او نازل شده مىگويد .
رسول و نبىّ « وَعَلَى تَبْلِيغِ الرِّسَالَةِ اَمانَتَهُمْ » ( و از آنها پيمان گرفت تا رسالت خود را به مردم برسانند . ) اين امانت را خداوند به عهده شان گذاشته ، و از آنها اين پيمان را گرفته است كه رسالت خودشان را به مردم برسانند .
رسالت معنايش فرستادگى است ، فرق رسول با نبىّ اين است كه نبىّ يعنى آن

1 - ظاهراً بين « وحى » و « قرآن » عموم و خصوص مطلق است ، يعنى هر آنچه « قرآن » است « وحى » مىباشد ، ولى لازم نيست هر آنچه « وحى » است « قرآن » باشد ، زيرا ممكن است امورى به پيامبراكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) وحى شود ولى جزء قرآن و از مقوله آن كه قهراً ويژگى هايى دارد نباشد . تأويلات و تفسير قرآن و نيز احاديث قدسى ظاهراً از همين قسم است .

416