از پيامبران عهد و پيمان گرفت كه آنچه به آنها وحى مىشود به بشر القا كنند ، و راجع به پيغمبراكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) قرآن مىفرمايد : ( و ما ينطق عن الهوى ، ان هو الاّ وحى يوحى ) ( 1 ) پيغمبراكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) از هواى نفس هيچ وقت حرف نمىزند و آنچه مىگويد وحى است از طرف خدا .
البته مقصود اين است كه آنچه را كه پيامبر از طرف خدا مىگويد وحى است ; نه اين كه اگر پيغمبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) به عايشه فرمود آن آب را به من بده بخورم ، اين هم مثلا وحى باشد ، گرچه به يك نظر همين را هم مىشود رنگ وحى بدهيم ، براى اين كه پيامبران هم گفتارشان براى ما حجّت است هم عمل و كردارشان ، اگر يك عملى را پيامبر يا امام انجام داد ما مىفهميم كه انجام دادن اين عمل براى ما جايز است و نفس عمل آنها براى ما حجّت است ; و اين كه ما مىگوييم فقه ما مبنى بر كتاب و سنّت است ، سنّت يعنى روش پيغمبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) .
اقسام سنّت سنّت بر سه قسم است : يكى گفتار پيغمبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) و ديگرى كردار و عمل آن حضرت و سوّم هم تقرير معصوم ; كردار پيامبر به اين صورت كه اگر در ليوان آب خورد ما از اينجا مىفهميم آب خوردن در ليوان جايز است ، قرآن هم مىفرمايد : ( لقد كان لكم فى رسول اللّه اسوة حسنة ) ( 2 ) بى گمان براى شما در اقتدا به رسول خدا ( صلى الله عليه وآله و سلم ) سرمشقى نيكوست ; يعنى شما در عمل مىتوانيد به پيغمبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) تأسّى و اقتدا كنيد .
سوّمين قسم سنّت هم تقرير معصوم است ; يعنى اگر عملى در مقابل پيامبر انجام شد و جلوگيرى نكرد دلالت دارد بر اين كه چنين عملى صحيح است ;

1 - سوره نجم ، آيات 3 و 4 2 - سوره احزاب ، آيه 21

415