بزرگ مىشوند ، يا اين كه آن طور كه بعضى ها گفته اند در اصل از مادّه « ذرأ » است به معناى خلقت و مخلوق ، و در حقيقت « ذرّيّة » ، « ذريئة » بوده است ، يعنى مخلوقها ، چون اولاد مخلوق مىباشند ، و « ذُرّيّة و ذَرّيّة و ذِرّيّة » اينها همه تعبيراتى است كه در اين مورد شده ، اما آنچه كه در قرآن ذكر شده است قُرّاء سبعه آن را « ذُرّيّة » خوانده اند ، مثل اين آيه شريفه : ( ذُرّيّة بعضها من بعض ) ( 1 ) يعنى فرزندانى كه بعضشان از بعض ديگرند .
مسئوليت پدر و مادر نسبت به اولاد « تناسل ذرّيّة » يعنى تولّد اولاد ، كه عرض كرديم اين تولّد اولاد هم خودش يكى از امتحانهاست كه به واسطه اولاد پدر و مادر امتحان مىشوند و يك مقدار از كجى ها و راستى هاى اولاد به حساب پدر و مادر گذاشته مىشود . اين غلط است كه پدر و مادر اولادشان را در اين امواج متلاطم دنيا رها كنند و به او هيچ نرسند كه آيا كجا مىرود و چه مىكند و با چه كسى رفاقت دارد ، و اين مدرسه اى كه بچه را در آن مىگذاريم معلّمش چگونه آدمى است ، آيا آن طور هست كه افكار التقاطى و افكارِ غلط در مغز بچه ما نريزد و بچه ما را يك تروريست بار نياورد ؟ اگر بچه را همين طور رها كنى اين گناه است ; اگر به سعادت بچه خود علاقه مندى از همان اوّل كه همه چيز مىشود به او تلقين كرد ، مطالب حق را به او تلقين كن ; به او ياد بده كه دروغ نگويد ، اذيت نكند ، دزدى نكند ، به مال مردم دست نزند و . . .
در سابق به بچه هاى كوچك اصول دين و فروع دين ياد مىدادند ، امامانشان را به آنها مىشناساندند ، چون چيزى را كه در بچگى انسان ياد بگيرد تا آخر عمرش باقى مىماند ; من يادم هست بچه كه بودم - خدايش رحمت كند - يك جدّه اى داشتم كه مادر پدرم بود و پاى منبرها زياد رفته بود ، داستانهاى پيغمبران را زياد

1 - سوره آل عمران ، آيه 34

402