على عليه السّلام داشت در ميان آنها ايستاد و پس از اداى حمد و ثناى خداوند . خطاب بآنها فرمود : دورى و تفرقهء شما بحدى بر من ناگوار آمد كه پنداشتم حتى درختى كه من تكيه بر آن دارم بيش از هر درخت ديگرى مورد بىعلاقگى و خشم شما است ! ! ( كنايه از نهايت تأثّر از تفرقه و دورى مسلمين از آنحضرت است ) سپس فرمود : ليكن على پيوسته بمن نزديك است بطورى كه هيچ امرى را بر نزديكى و دوستى من اختيار نميكند . و بهمين سبب است كه خداوند او را براى من بمنزلهء من براى او قرار داده و همانطور كه من از او خشنود و راضى هستم خداوند نيز از او راضى و خوشنود گشته سپس دست على را بلند كرد و فرمود . هر كس كه من مولاى اويم پس على مولاى او خواهد بود . بار خدايا دوست بدار آنكه را كه او را دوست دارد و دشمن دار آنكه را كه او را دشمن دارد - جابر گويد - در اين هنگام مردم با شتاب و نگرانى ( از ابراز تأثر پيغمبر صلَّى اللَّه عليه و آله ) بسوى آنجناب شتافتند و با تضرع و گريه از تفرقه و دورى خود معذرت خواسته و عرضه داشتند : يا رسول اللَّه تفرق و دور شدن ما از حضرتت براى اين بود كه مبادا اجتماع ما بر آنجناب گران و ناگوار باشد اكنون كه اين معنى موجب ناراحتى و خشم شما گشته ، پناه بخدا ميبريم از خشم پيغمبرش - در اين موقع رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله ابراز رضايت فرمود و معذرت آنها را پذيرفت و اين داستان را ثعلبى در تفسير خود - بطوريكه در « ضياء العالمين » مذكور است روايت نموده . و خوارزمى در مقتل خود و جزرى در « اسنى المطالب » ص 3 و قاضى در « تاريخ آل محمّد صلى اللَّه عليه و آله » ص 67 او را ( جابر بن عبد اللَّه را ) در شمار راويان حديث غدير ذكر نموده‌اند .
23 - جبلة بن عمرو الانصارى - ابن عقده حديث غدير را از او باسناد خود در « حديث الولايه » - روايت نموده است .
24 - جبير بن مطعم بن عدى قرشى نوفلى ( در يكى از سالهاى 57 - 58 59 - هجرى در گذشته ) - قاضى بهلول بهجت در تاريخ آل محمّد صلَّى اللَّه عليه و آله ص 68 نامبرده را از جمله راويان حديث غدير بشمار آورده و همدانى در « مودة القربى » قسمتى از حديث

51