جماعت معروف است ، در كتاب « المناقب » به سند خود از « انس بن مالك » روايت كرده كه گفت : پيامبر نماز عصر را براى ما خواند ولى ركوع آن را طولانى ساخت تا آنكه ما گمان كرديم كه سهو و يا غفلت كرده است و بعد سر از ركوع بلند كرد و گفت :
سمع الله لمن حمده بعد بقيه نماز را به سرعت خواند و سلام داد . سپس روى خود را كه گويا ماه چهارده شبه در وسط ستارگان بود ، به طرف ما برگرداند و بعد كه قامت خود را بلند كرد تمام مسجد از نور جمالش درخشيدن گرفت و نظر خود را به صف اول انداخت و از اصحاب خود يكى يكى تفقد نمود ، بعد به صف دوم و سوم و همين طور تا اين كه صفوف زياد شد .
بعد فرمود : پس چرا پسر عمويم على بن ابى طالب را نمىبينم ؟ همين موقع على ( عليه السلام ) از آخر صفها با صداى بلند گفت :
لبيك لبيك يا رسول الله . پيامبر با صداى بلند فرمود : اى على نزديكتر بيا .
على ( عليه السلام ) از وسط صفها خود را به پيامبر رساند پيامبر به او فرمود : چه باعث شده كه در صف اول براى خود جا نگرفته اى ؟ ! عرض كردم : اى رسول خدا در طهارت خود شك كردم ، و به منزل برگشتم ، حسن و حسين و فضه را صدا كردم ، كسى مرا جواب نداد ، ناگاه از پشت سرم صداى هاتفى را شنيدم كه مىگفت : اى ابو الحسن ، اى پسر عموى پيامبر ! چون برگشتم ظرف طلائى پر از آب كه روى آن حوله اى بود ديدم ، حوله را برداشتم روى شانه خود انداختم و اشاره به آب كردم آب بر دستم ريخته مىشد با آن آب خود را كاملا تطهير كردم واقعا به نرمى كرده و طعم شهد و بوى مشك بود ، بعد از آن كه تطهير كردم ديدم از ظرف و حوله خبرى نيست و نفهميدم چه كسى آن را گذاشت و چه كسى آن را برداشت ( همين باعث شد كه به نماز كمى دير رسيدم ) .
پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم - همين كه اين سخن را شنيد - به روى على ( عليه السلام ) تبسم كرد و به سينه خود چسبانيد و از ميان چشمانش بوسيد بعد فرمود : اى ابو الحسن آيا ترا مژده ندهم كه ظرف از بهشت و آب و حوله از فردوس اعلى بود و آنكه مهيا كرد ، جبرئيل بود و آنكه حوله به دوش تو انداخت ميكائيل بود قسم به آنكه نفس محمد صلى الله عليه و آله و سلَّم به

230