باشى نسبت به موسى با اين تفاوت كه تو پيغمبر نيستى ؟
« لا ينبغى ان اذهب الَّا و انت خليفتى » : ( سزاوار نيست من از مدينه خارج شوم مگر وقتى كه تو جانشين من باشى . . ) ( تا آخر حديث ) [1] .
اينجا جاى اين سؤال است ، پيغمبرى كه در سفرهاى خود براى زمامدارى ( مدينه ) جانشين و خليفه مىگمارد و چگونه هنگام مفارقت از دنيا براى امت خود سرپرست و جانشين معين نمىكند ؟ ! نسائى در خصائص به سند خود از « حرب بن سلك » روايت كرده كه گفت :
سعد بن مالك گفت : رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم بر ناقه « جدعاء » خود سوار شد ، تا به جنگ برود و على ( عليه السلام ) را در مدينه جانشين خود ساخت پس على ( عليه السلام ) خود را به ناقه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم رسانيد و عرض كرد : يا رسول الله قريش چنين پنداشتند كه شما از اين جهت مرا در مدينه گذاشتى كه از مصاحبت من كراهت دارى ، اين گفت و گريه كرد پس رسول خدا در ميان مردم با صداى بلند فرمود : اى مردم مگر بيكاريد كه اين حرفها را مىزنيد ، اى على آيا راضى نيستى كه نسبت به من به منزله هارون باشى نسبت به موسى ، جز اين كه بعد از من پيغمبرى نخواهد بود ؟ على ( عليه السلام ) گفت :
چرا ، از خدا و رسولش راضى شدم [2] .
ابن ماجه به سند خود از « ابن ساباط - يعنى عبد الرحمن از سعد بن ابى - وقاص » روايت كرده كه گفت : معاويه در بعضى از سفرها كه به حج آمده بود ، مردم به ديدنش مىآمدند از جمله سعد بديدنش رفت ، در آن ساعت گفتگو از على ( عليه السلام ) به ميان آمد ، معاويه به آن حضرت دشنام داد سعد در غضب شد و گفت : اين دشنام را به كسى مىگوئى كه من از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم شنيدم كه مىفرمود :
« تو نسبت به من به منزله هارون نسبت به موسى هستى الَّا اين كه بعد از من پيغمبرى نخواهد بود » و من شنيدم كه در روز خيبر فرمود : « به زودى پرچم را به دست كسى

[1] مسند احمد حنبل ، ج 1 ، ص 330 .
[2] خصايص ، نسائى ، ص 17 .

155