محمد بن كعب قرطبى نقل كرده است مىگويد : ( 1 ) اين آيه در بارهء على ( عليه السلام ) و عباس و شيبة بن طلحه نازل شد و داستان از اين قرار بود كه روزى اين سه تن با يك ديگر تفاخر مىكردند شيبه مىگفت : من تعميركننده مسجد الحرام و كليد دار خانه خدا هستم . عباس مىگفت : من صاحب منصب سقائى حاجيانم .
على ( عليه السلام ) مىگفت : من نمىدانم شما چه مىگوئيد من قبل از همه به سوى قبله به نماز ايستادم و من صاحب جهاد در راه خدا هستم ، در همين رابطه بود كه آيه : * ( أَ جَعَلْتُمْ سِقايَةَ الْحاجِّ وَعِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِالله وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَجاهَدَ فِي سَبِيلِ الله لا يَسْتَوُونَ عِنْدَ الله وَالله لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ) * .
( آيا سيراب كردن حجاج و آباد ساختن مسجد الحرام را همانند ( عمل ) كسى قرار داديد كه ايمان به خدا و روز قيامت آورده و در راه او جهاد كرده است ( اين هر دو ) هرگز نزد خدا مساوى نيستند ، و خداوند گروه ظالمان را هدايت نمىكند آنها كه ايمان آوردند و هجرت كردند و با اموال و جانهايشان در راه خدا جهاد نمودند ، مقامشان نزد خدا برتر است و آنها به موهبت عظيم رسيده‌اند ، ايشان آرى تنها ايشان رستگارنند ) [1] . ( 2 ) همين روايت را ثعلبى در تفسير اين آيه از حسن ، شعبى و محمد ابن كعب قرضى روايت كرده است و همچنين فقيه شافعى ابن مغازلى همين روايت را از اسماعيل بن عامر و عبد الله بن عبيده بريدى نقل كرده است [2] .
دانشمند معروف اهل تسنن حاكم ابو القاسم حسكانى از « بريده » نقل مىكند كه « شيبه » و « عباس » هر كدام بر ديگرى افتخار مىكردند در اين باره مشغول به سخن بودند كه على ( عليه السلام ) از كنار آنها گذشت و پرسيد به چه چيز افتخار مىكنيد ؟ « عباس » گفت : امتيازى به من داده شده كه احدى ندارد و آن مسأله آب دادن به حجاج خانه خدا است .

[1] سوره توبه ، آيه 20 - 19 .
[2] المناقب ، ص 322 - 321 .

147