بود انگشتر خود را به سائل بخشيد ، سائل جريان را به پيامبر خبر داد پيامبر براى ما آيهء * ( إِنَّما وَلِيُّكُمُ الله وَرَسُولُه ) * . . تا * ( الْغالِبُونَ » ) * را قرائت كرد [1] . ( 1 ) فقيه شافعى ابن مغازلى اين روايت را از پنج طريق روايت كرده است از جمله عبد الله بن عباس گفت : سائلى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم آمد و در دست او انگشترى بود پيامبر به او فرمود اين انگشتر را كه به تو بخشيده ، گفت : اين ( مردى ) كه در حال ركوع است ( على در حال نماز بود ) پيامبر فرمود :
« الحمد لله الَّذى جعلها فيّ و في اهل بيتى » حمد خدائى را كه آيه را در من و خاندانم قرار داد [2] . ( 2 ) از روايات شافعى ابن مغازلى در همين معنى روايتى كه آن را از « على بن عابس » نقل كرده است وى گفت : من و ابو مريم ، بر عبد الله ابن عطا وارد شديم ابو مريم به ابن عطا گفت : براى ما روايت كن همان روايتى را كه به من از ابو جعفر ( عليه السلام ) نقل كردى گفت : من نزد ابو جعفر نشسته بودم كه گذر عبد الله سلام به آنجا افتاد به او گفتم فداى تو شوم ، اين است پسر كسى كه نزد او است علم الكتاب ؟ ! گفت : نه و لكن آن شخص صاحب شما على بن ابى طالب است كه آياتى از قرآن در باره او نازل شده است مثل آيه : * ( وَمَنْ عِنْدَه عِلْمُ الْكِتابِ ) * [3] ، * ( أَ فَمَنْ كانَ عَلى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّه وَيَتْلُوه شاهِدٌ مِنْه ) * [4] و * ( إِنَّما وَلِيُّكُمُ الله وَرَسُولُه ) * [5] . ( 3 ) و سدى نيز در تفسير خود ذكر كرده است كه اين آيه در باره على ( عليه السلام ) نازل شده است .
متقى هندى در « كنز العمال » به سند خود از ابو رافع روايت كرده كه گفت :

[1] ذخائر العقبى ، ص 102 ينابيع المودة ص 318 .
[2] المناقب ، ص 321 .
[3] سوره رعد ، آيه 43 .
[4] سوره هود ، آيه 17 .
[5] المناقب ، ص 314 .

144