( 1 ) مىگويد : چون ابى بكر تصميم گرفت كه فدك را از فاطمه ( عليها السلام ) باز گيرد و اين خبر به آن حضرت رسيد پارچه اى ( مقنعه ) را به سر و صورت و گردن خود پيچيد و لباسى كه از فرق تا قدم او را مىپوشانيد ( چادر ) بر بدن خود قرار داد و همراه با گروهى از خدمتكاران و زنان خويشاوند خود به طرف مسجد حركت كرد ( تا در ميان زنان مشخص نباشد ) و آن چنان عبا به سرافكنده بود كه دامن آن روى زمين كشيده مىشد و به زير قدمش مىآمد راه رفتن او همانند راه رفتن پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم بود تا بر ابو بكر وارد شد ، در حالى كه ابو بكر در ميان جماعت مهاجران و انصار و ديگران بود ، و در ميان زنان مهاجر و انصار در پشت پرده نشست ناله اى جانسوز كشيد و اين ناله همگان را به خروش آورده و صداى شيون از مردم بلند شد به گونه اى كه مسجد را به لرزه انداخت ، قدرى مكث كرد تا مردم آرام شدند آنگاه روى سخن به ابو بكر كرده و اين خطبه را ايراد فرمود :
بخش نخست ( توحيد و صفات خداوند و هدف آفرينش ) ( 2 ) خدا را بر نعمتهايش سپاس مىگويم و بر توفيقاتش شكر مىكنم و بر مواهبى كه ارزانى داشته ثنا مىخوانم . بر نعمتهاى گسترده اى كه از آغاز به ما داده و بر مواهب بىحسابى كه به ما احسان فرموده است .
و بر عطاياى پى در پى كه همواره ما را مشمول آن ساخته ، نعمتهائى كه از شماره بيرون است و به خاطر گستردگى در بستر زمان هرگز قابل جبران نيست و انتهاى آن از ادراك انسانها خارج است بندگان را براى افزايش و استمرار اين مواهب به شكر خويش فرا خوانده و خلايق را براى تكميل آن به ستايش خود دعوت نموده . و آنان را براى به دست آوردن همانند آنها تشويق فرموده .
و من شهادت مىدهم كه معبودى جز خداوند يكتا نيست بىمثال است و شريك و مانند ندارد اين سخنى است كه روح آن اخلاص است و قلوب مشتاقان با آن گره خورده و آثار آن در افكار ، پرتوافكن شده . خدائى كه رؤيتش با چشمها غير ممكن است و بيان اوصافش با اين زبان ، محال ، و درك ذات مقدسش براى عقل و

410