حق با على ( ع ) است ( 1 ) ابو بكر محمد بن الحسن اجرى - شاگرد ابى بكر و پدر ابو داود سجستانى - در كتاب « الشريعة » به سند خود از « علقمة بن قيس » و « اسود بن يزيد » روايت كرده كه اين دو نفر گفتند : خدمت ابو ايوب انصارى آمديم و گفتيم خداوند به وجود محمد صلى الله عليه و آله و سلَّم ترا گرامى داشته ، زيرا كه به شتر او وحى كرد تا بر در خانهء تو فرود آمد و پيامبر ميهمان تو شد و اين فضيلتى است كه خداوند افتخار آن را به تو داده بعد خارج شدى و در ركاب على ( عليه السلام ) جهاد كردى .
ابو ايّوب انصارى گفت : آفرين بر شما ، خوش آمديد ، من قسم مىخورم براى شما كه پيامبر در همين خانه بود كه الان شما دو تا در آن نشسته‌ايد ، و در خانه جز رسول خدا و على كسى نبود ، على هم در دست راست پيامبر نشسته بود ، من و انس هم پيش روى او ايستاده بوديم كه ناگهان در كوبيده شد ، پيغمبر فرمود : انس نگاه كن ببين كيست كه در مىزند انس نگاه كرد و بر گشت و گفت عمار است .
ابو ايوب گفت : شنيدم از رسول خدا كه فرمود : اى انس در را به روى عمار - كه طيّب و طاهر است - بگشاى تا داخل شود .
عمار داخل شد بر پيامبر سلام كرد ، پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم جواب سلام او را داد و به او خوش آمد گفت : و به او فرمود : اى عمار ! به زودى بعد از من در ميان امت من اختلاف و كشمكش به وجود مىآيد و به حدى كه به روى همديگر شمشير مىكشند و حتى بعضى از آنان بعضى ديگر را مىكشند و بعضى از بعض ديگر بيزارى مىجويند آنگاه كه اين وضع را ديدى ، از اين مردى كه طرف راست من نشسته ، دست برندار - يعنى على بن ابى طالب - فرمود : عمار ! اگر تمام مردم به راهى بروند ولى على ( عليه السلام ) تنها به راهى برود ، تو از همان راهى برو كه على ( عليه السلام ) است و مردم را ترك كن .
« يا عمّار انّ عليا لا يزال على هدى يا عمّار طاعة علىّ طاعتى و طاعتى طاعة الله عزّ و جلّ » [1] .

[1] خوارزمى ، المناقب ، ص 124 ط نجف .

236