علم الله بذلك ، و لا سبيل إلى الثاني فتعيّن الأوّل . و كونه مع ذلك وليّ الله دليل على صحّة دعواه و ثبوت إمامته و خلافته ، و تضمّن الحديث أيضا أنّ الله أخذ ولاية عليّ على الناس ، و أنّ ولاية عليّ و عترته واجبة ، و أنّهم نجباء الله و أولياؤه و خلفاؤه و أحبّاؤه ، و هو نصّ صريح على إمامة الاثني عشر عليهم السلام بالتقرير المذكور و غيره من تصريح هذا اللفظ ، خصوصا قوله « و خلفائي » فإنّه أوضح من أن يحتاج إلى بيان الدلالة .
باز هم حافظ برسى از كتاب فردوس تأليف ابن شيرويه ديلمى ، به طور رفع از جابر بن عبد الله از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل كرده كه حضرت فرمود : به در بهشت نوشته شده : ( لا اله الا الله ، محمد رسول الله ، على اخوه ولى الله ) كه من اقرار به ولايت على را چندين هزار سال قبل از خلقت آسمانها و زمين از همه ارواح انسانى گرفته‌ام . پس هر كس مىخواهد خداوند را در حالى ملاقات نمايد كه از وى راضى است ، حتما پيرو على و عترت او باشد . چون آنها نجبا و اوليا و خلفا و دوستان من هستند .
مؤلف مىگويد : كدام نص صريحتر و روشنتر از اين جمله مىباشد كه خداوند اولا على را برادر پيامبر معرفى مىكند و بعد هم او را ولى خود تعيين مىنمايد و نوشته شدن اينها به دم در بهشت براى اين بوده كه پيامبر را مامور تبليغ اين امر بكند . چون مىدانيد پيامبر از روى هوا و هوس سخن نمىگويد و هر چه مىگويد به او وحى مىشود .
با اين كه خداوند مىدانسته كه على عليه السلام از بيعت به ابو بكر امتناع خواهد كرد و مدعى امامت خواهد بود ، در اين صورت وقتى كه خداوند با اين عمل ، او را تاييد كرد پس حق با على عليه السلام بوده است . مگر اين كه بگوييم خداوند آن موقع نمىدانسته كه على عليه السلام به ابو بكر بيعت نخواهد كرد ، در صورتى كه فكر اخير غلط و كفر است . باز هم در اين حديث تصريح شده كه خداوند قبلا از مردم

596