باشد كه مرا قطعه قطعه كنند و يا اين كه مرا هفتاد مرتبه به شديدترين طريق بكشند ، رضاى تو براى من دوست داشتنىتر است ( يعنى حاضر به اين رنجها هستم ) . خداوندا ، من چگونه به خود مغرور بشوم كه اگر تو مرا گرامى ندارى من ذليل و خوارم و اگر تو به من يارى نكنى من مغلوبم و اگر تو مرا تقويت نكنى من ضعيف و ناتوانم . اگر تو مرا با ذكر خودت زنده نمىكردى من مرده بودم و اگر پرده پوشى تو نبود ، من با اولين گناهى كه به تو مىكردم رسوا مىشدم .
خداوندا ، من چگونه رضاى تو را نخواهم در حالى كه عقل مرا كامل كردى تا تو را شناختم ؟ وحى را از باطل تشخيص دادم و امر را از نهيت جدا كردم . علم را از جهل و نور را از ظلمت تميز دادم .
پس خداوند در جواب روح بنده با ورع مىفرمايد : به عزت و جلالم قسم ، ميان تو و خودم هيچ حجابى قرار نمىدهم تا هر وقت بخواهى بر من داخل شوى و من رفتارم با دوستانم چنان است .
اى احمد ، آيا مىدانى كه كدام زندگى گواراتر و كدام حيات ماندنى است ؟
حضرت عرض مىكند : خداوندا ، نمىدانم . خداوند مىفرمايد : زندگى گوارا آن است كه صاحبش را از ذكر من غافل و كاهل نكند و نعمتهاى مرا فراموش ننمايد و به حق من نسبت به خودش جاهل نباشد و شب و روز در طلب رضاى من باشد . اما حيات جاودانه آن است كه صاحب حيات ، اعمال نيك را براى خود بكند و نفس خود را خوار و ذليل بشمارد ( مغرور و متكبر نشود ) آخرت را بزرگ بداند و خواست مرا براى هواى نفس خود مقدم بدارد . و هميشه در فكر جلب رضايت من باشد . و مراقب حق عظمت و كرامت من باشد و آگاهى مرا به خودش بداند و در هر گناهى در شب و روز مراقب من باشد و بداند كه من ناظر عمل او هستم و قلبش را از همه آنچه من بدم مىآيد پاك كند و شيطان و وسوسه‌هاى او را دشمن بداند و نگذارد شيطان به قلب او راه يابد يا مسلط شود .
وقتى كه بنده‌ام چنين باشد ، من محبت خود را در قلب او جا مىدهم و قلب او را به خود مشغول مىسازم كه هميشه مشغول ذكر من باشد و نعمتهاى مرا به

398