بروازى از ابو على محمد بن محمد بن حارث بن سفيان حافظ سمرقندى از صالح بن سعيد ترمذى از عبد المنعم بن ادريس از پدرش از وهب بن منبه ، نقل كرده كه گفت : وقتى كه نوح از كشتى بيرون آمد ، خداوند به او وحى كرد كه : اى نوح ، من بندگانم را براى عبادت به خودم آفريده‌ام و به آنها امر كردم كه به من اطاعت كنند ، ولى آنها به من عصيان كردند و به غير من عبادت نمودند . تا اين كه مستوجب اين عذاب من شدند و من آنها را غرق نمودم . و من اكنون قوس خود را امانت در ميان بندگانم مىگذارم كه ميان من و آنها اطمينان و اعتماد باشد و تا روز قيامت از غرق شدن بوسيله خشم من در امان باشند .
نوح از اين وحى خوشحال شد . در داخل قوس يك زه بود با يك كمان ( كه سمبل خشم و جنگ محسوب مىشد ) خداوند كمان و زه را از داخل آن دايره قوسى خارج ساخت و فقط قوس باقى ماند كه خداوند آن را آثار ايمن بودن مردم و شهرها از غرق شدن قرار داده بود .
مؤلف مىگويد : منظور از آن قوس ، همان قوس و قزح است كه هنگام بارش و طوفان در افق نمايان مىشود .
4 - أحمد بن محمّد بن خالد البرقيّ في المحاسن عن عثمان بن عيسى عن فرات بن أحنف قال : قال أبو عبد الله عليه السلام : إنّ نوحا شكا إلى الله الغمّ فأوحى الله إليه أن كل العنب فإنّه يذهب الغمّ .
احمد بن محمد بن خالد برقى در كتاب محاسن از عثمان بن عيسى از فرات ابن احنف از ابو عبد الله عليه السلام نقل كرده كه حضرت فرمود : حضرت نوح از داشتن غم و اندوه زياد به خداوند شكايت كرد . خداوند به وى وحى فرمود كه : انگور بخور . چون انگور غم را از بين مىبرد .
5 - محمّد بن يعقوب عن عدّة من أصحابنا عن أحمد بن محمّد بن خالد

36