عبد الله عليه السلام يقول : قال رسول الله صلى الله عليه و آله : قال الله جلّ جلاله : من أهان لي وليّا فقد أرصد لمحاربتي ، و ما تقرّب إليّ عبدي بشيء أحبّ إليّ ممّا افترضته عليه ، و أنّه ليتقرّب إليّ بالنافلة حتّى احبّه ، فإذا أحببته كنت سمعه الذي يسمع به ، و بصره الذي يبصر به ، و لسانه الذي ينطق به ، و يده الذي يبطش بها ، إن دعاني أجبته ، و إن سألني أعطيته ، و ما تردّدت في شيء أنا فاعله كتردّدي في موت المؤمن ، يكره الموت و أكره مساءته .
و رواه البرقيّ عن عبد الرحمن بن حمادة عن حنان بن سدير عن أبي عبد الله عليه السلام مثله .
و از ابو على اشعرى از محمد بن عبد الجبار و از محمد بن يحيى از احمد بن محمد بن عيسى و همه اينها از ابن فضال از على بن عقبه از حماد بن بشير از ابو عبد الله عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله از خداوند سبحان ، نقل كرده كه حضرت حق فرمود : كسى كه به ولى من اهانت كند ، خود را براى محاربه با من آماده كرده است . بنده من نمىتواند به من تقرب پيدا كند مگر با انجام فرايضى كه بر او واجب كرده‌ام . او بوسيله نماز نافله هم مىتواند به من تقرب پيدا كند تا من او را دوست بدارم . وقتى كه او را دوست داشتم من گوش او مىشوم كه بوسيله آن مىشنود . چشم او مىشوم كه با آن ببيند و زبان او مىشوم كه با آن سخن مىگويد و دست او مىشوم كه با آن كار مىكند . اين بنده وقتى مرا بخواند به وى جواب مىدهم و اگر چيزى از من خواست به وى عطا مىكنم . من در هيچ چيزى ترديد نمىكنم جز در مرگ بندهء مؤمنم كه او را سختى مرگ مىترساند و نمىخواهد بميرد . و من نمىخواهم او ناراحت شود .
و برقى اين حديث را از عبد الرحمن بن حماده از حنان بن سدير از ابو عبد الله عليه السلام با همان مضمون نقل كرده است .
11 - و عن عدّة من أصحابنا عن سهل بن زياد عن ابن محبوب عن هشام بن

243